جناب آقای ائلیار ضمن احترام

انبوهی از اندیشمندان کرد و ترک و عرب و ... سختکوشانه سرگرم غنا بخشیدن به زبان و فرهنگ متبوع آنان می باشند (که این مبارزه ای فرهنگی را می طلبد و نه صد البته نفرت پراکنی) سرمایه های زیرزمینی و انسانی این مردمان حاشیه نشین اکثرا صرف کام و کاخ کسانی در مرکزمی شود که اگر هم فارس نباشند دغدغه فرهنگ و تبار سرزمین مادری خود را هم ندارند و فرزندان خود را هم با سنتهای فارسی بار می آورند.
2-من هم مثل شما با ناسیونالیسم افراطی موافق نیستم حتی با واژه ملتها هم هنوز نتوانسته ام کنار بیایم ولی بایدبگویم اگر در وجود آدمی اگرحداقلی از ملی گرایی و وطن پرستی نباشد چگونه خواهد توانست داغ دهها سال تحقیر زبانی و نژادی را از پیشانی خود پاک کند.
3-چرا کلمه پان ترکیسم را به شکلی به کار می برید که در جبهه پان ایرانیست (=پان فارسیست)های افراطی قرار بگیرید؟ درست است که بحث استقلال طلبی و اتحاد سیاسی در حال حاضر کمی انحرافی به نظر بیاید اما یکپارچگی زبانی و فرهنگی که اشکالی ندارد. شک نفرمایید یک حرکت ملی با تکیه بر هویت ترکی تنها راهکاری است که می تواند یک خط مشی روشن را در پیش چشم مردم آذربایجان قرار دهد.سایر جنبشهای طبقاتی مانند زنان،کارگران و .... باید زیر مجموعه چنین حرکتی باشند.البته سایر جنبش های دموکراسی خواه سراسری و منطقه ای که حاضر باشند حقوق مردم آذربایجان را به رسمیت بشناسند، می توانند همراهان این مبارزه آزادی خواهانه باشند.چرا که مردم آذربایجان دیگر نباید اشتباهات دو انقلاب مشروطه و ضد پهلوی را برای بار سوم تجربه کنند.هدف نهایی از فدرالیسم گرفته تا کنفدرالیسم و استقلال را ظرفیت سیاسی اکثریت نیروهای سیاسی ایران تعیین خواهد کرد پس خود را گرفتار تعاریف نکنید.