خانم لیدا افشار گرامی، جمله

شما خواستید بگویید « قلمهای شخصی خودمان را که به اجبار با آنها فارسی نویسی میکنیم، کنار بگذاریم - یا بشکنیم و دور بریزیم- و به جای آنها قلم زبان مادری خودمان را انتخاب کنیم. » . * اما شکستن قلمها در فارسی به معنای « شکستن قلم دیگران- یعنی نویسندگان- است و نشانه دیکتاتوری. و رازی گرامی از این زاویه برخورد کرده است. که منظور شما نبود. * در مورد «مقابله به مثل» که شما در کامنت خودتان بیان کرده اید و عین جمله یتان چنین است « گفته ام آن بلايی كه به سر ما در 21 آزر ماه 1325 آوردن بار ديگر در يك 21 آزر ديگري بياوريم.» باز بد فهمی وجود دارد و منظور و معنای مورد نظر شما بیان نشده است. من از جمله شما چنین درک میکنم که میخواهید بگویید : « همانطور که زبان مادری ما را در 21 آذر از ما گرفتید ما هم در بیست و یک آذر دیگری این زبان اجباری شما را برای خودتان پس خواهیم داد» . من فکر نمیکنم شما خواستید بگویید « همان کشتار و کتابسوزان که شما راه انداختید ما هم نظیرش را در مورد شما انجام خواهیم داد». ولی کسی که زبان مادریش فارسی ست معنای دوم - کشتار و کتابسوزان- را از آن درک میکند. * در مورد جنایاتی که ارتش و طرفداران شاه در 21 آذر در آذربایجان مرتکب شدند - و من به آنها اشاره کرده ام - جهت اطلاع آنانی بود که از این فاجعه بی اطلاع هستند. * هر زبانی- مثل آینه ی مخصوصی ست- که جهان روحی و عینی را با ویژگیهای مخصوص به خود بازتاب میدهد. گاها هم غیر قابل ترجمه به زبانهای دیگر است. کسی که زبان مادریش ترکی ست موقع نوشتن به فارسی معمولا به زبان خودش فکر و احساس میکند و بعد آنها را به فارسی برمیگرداند. بیشتر مواقع هم این کار موجب بدفهمی و سوء تفاهم میشود. به این خاطر- ضرورت دارد که انسانها از این شکنجه رها شده و به زبان مادری خودشان بنویسند. اما دیدگاههای « مقابله به مثل» در جامعه ما وجود دارد و لازم است که مورد نقد و بررسی قرار بگیرند. از نظر من « مقابله به مثل » در چیزهای منفی درست نیست و چه بسا فاجعه آفرین نیز هست. راه درست- حل مسایل از راههای مدرن و انسانی ست- نه غیر انسانی.