این شعر ابتدا بخوانید حدس

شو،چرشوو،سیاهشرانداخت ورسرش
از پوشت کوه بدرامه همپای لشرش
عصر بلندبو وهوا صاف صاف بو
روز بی خبر که امشو چی خمه ورسرش
دو سیاه شو که خدی روز دشمنه
افتی براه لشکر او، یار و یاورش
هگم خلو که دپش گله رفت و رفت
استاغ وزیده وردش ومده ونرش
شورف دخوره از پی او ورزمی کشال
او چرشوو بلند سیه رنگ پوربرش
شوگیرکرد وباز دجای بته نکرد
روز ر دخو گریفت د هم مون سنگرش
از پرهوو سیاه شو از بسکه ترسین
یارای روز تفرقه رفتن ز دوبرش
هیشکه د روز سخت،رفق ادم نیّه
روزیکه موندوجستن یارای دلاورش
از نیزه ستری دمبله‌دار شو
رف دست روزجلینگ قلم رف خنجرش
از کرکنوک روز که کر پنده بو شو
تیرک ز خون گرمورهی رفت ور برش
خو سست کرد افتو زرد ر دپوشت کوه
مهتو دگر درت بیکبار چوچرش
پنداشتی که خورد اتیش خرمنای کاه
یارخت زاغ پور بغل آسمو پرش
وخته که ب سیهی شو عالمر گریفت
پری زکوه سرزه وماه از پی سرش
کردم دپوشت پینجله ور آسمو نگاه
سینو مکرد ماه د دریای جوهرش
رختای طلاکه د بقچه قییم داشت آسمو
استند ماه و کرد تمومر د سربرش
شومنده رفته بو دلشربهربرده بو
سرشر گدیشت کم کم ور بلیشت پرش
غفل که صبح ور مترسه مخ طلا
تا بکّوئ به جر بهر جای نه بدترش
مویاش لمشت رفت و غمشو د خاک وخل
نربز چاق شوکه فلک دا شو چرش
چبوک و چسب صحب بریگر که دی چنی
دوکارد شرکشی وبریشکرد و دا سرش
همچوکه جسته بو ز شو،روز پش ازی
شوهم زترس روز بدرکند لشکرش
شو بارکرد و هوا گرگ و میش رف
ورکوه دوی کوگ وبلند رفت کرکرش
افتی د چاه جوجه کوفتر به زیقو زیق
تا واز چینه وستنه از چینگ مدرش
وازرف پگاه دروزی آسمو بناز
افتو چراغ کرد و دلنگو د سر درش
شاعرکه بسته بو بهم چارکلیمه شعر
از مندگی دخورف د بالای دفترش
این شعری خراسانی است که شاعرش تحت تاثیر شدید شعر فارسی دری است