پیشینه بنی صدر

بنی صدر پیش از آن که به همراه خمینی با هواپیمای «ارفرانس» از فرودگاه «شارل دوگل» پاریس به پرواز درآید و در روز ۱۲بهمن ۱۳۵۷بر زمین فرودگاه مهرآباد تهران فرودآید, چهره معروف و شناخته شده یی نبود. به یاری خمینی بود که از پله های ترقی بالا رفت. پدرش آیت الله سیدنصرالله بنی صدر, از علمای معروف همدان, با خمینی روابط دوستانه داشت. اما خود او در آخرین سالهای اقامتش در ایران, از همراهان احسان نراقی در مؤسسه علوم اجتماعی بود و به یاری نراقی، که از وابستگان دفتر فرح پهلوی بود, توانست برای ادامه تحصیل به اروپا برود (از کاخ شاه تا زندان اوین، احسان نراقی، خدمات فرهنگی رسا، تهران، ۱۳۷۲). یکبار هم در همان سالها, برای شرکت در یک «سمینار دانشجویی بین المللی» به همراه احسان نراقی به کشور اسراییل سفرکرد (نیمروز, شماره ۲۵۹, ۱۹فروردین ۱۳۷۳ ـ گفتگوی حسین مُهری با بنی صدر). دوستی وی با احسان نراقی از آن پس نیز ادامه یافت که سه دهه آخرش با رنگ دفاع جانانه هردو از رژیم آخوندی همراه بود.
در سالهای اقامتش در فرانسه, مشغول تحصیل یا نگارش کتاب بود و فعالیت سیاسی چندانی نداشت. فقط در سالهای پایانی رژیم استبدادی شاه که جنبش در داخل ایران شعله ورشد, با آن همراهی نشان داد. وقتی در مهرماه ۱۳۵۷ خمینی به پاریس رفت, بنی صدر از جمله معدود افرادی بود که در فرودگاه پاریس به استقبال او رفت («صدمقاله», ابوالحسن بنی صدر, چاپ «پیام آزادی», تهران, زمستان ۱۳۵۸, صفحه ۲۴۸). در مدت اقامت خمینی در پاریس با او روابط نزدیکتری پیداکرد و در بازگشت خمینی به ایران در ۱۲بهمن۵۷، بنی صدر کرایه هواپیمای دربست «ارفرانس» را که خمینی را به ایران برد, با چک خودش پرداخت («شکست شاهانه», ماروین زونیس, ترجمه عباس مخبر, انتشارات طرح نو. تهران. ۱۳۷۰).
در آستانه پیروزی انقلاب ۱۳۵۷, خمینی او را به عضویت «شورای انقلاب» درآورد و بنی صدر به پشتیبانی او بود که به ریاست جمهوری رسید و فرمانده کل قوای خمینی هم شد.