برادر عزيز و خوب و مهربان و

برادر عزيز و خوب و مهربان و گرامي‌ام؛ با درود و مهر فراوان- من فرق بين شهر و زبان را مي‌دانم، اما اين دو، در نتيجه‌گيري ما بلاموضوع هستند. در ميان مازندراني‌ها، گيلاني‌ها، خراساني‌ها، سمناني‌ها، كرماني‌ها، تهراني‌ها، اصفهاني‌ها، لرستاني‌ها، كرجي‌ها، قزويني‌ها، همداني‌ها، كرمانشاهي‌ها، شيرازي‌ها، يزدي‌ها و ... نيز ترك زبانان وجود دارند. اما بحث من مبتني بر وجود ترك و فارس و كرد و امثالهم نيست. من قائل به نژاد و خون نيستم. من باستان گرا و نژادگرا نيستم. من يك تنها يك ايراني‌ام كه هم ترك‌زبانش را دوست دارد، هم عرب زبانش را، هم ترك‌اش را، هم كرد‌اش را، هم آذري‌اش را، هم مازني‌اش را، هم گيلك‌اش‌ را...- بحث من اين است؛ شهرها و استان‌هايي كه نام بردم، قومي‌گري مبتني بر اصالت زبان وجود ندارد، يا اگر هست كم و ناچيز است، براي مثال در تهران با حدود 40 تا 50 درصد آذري (كه خود نيز يكي از آنها هستم)..