وطن گفتی دلت افتاد به تنگی*
مکوب اشگ چشت را در هوَنگی*
اگر شاعر بگم مست و ملنگی*
میان شاعران گویا قشنگی*
عجب دارم چنین زبر و زرنگی*
ملوس و محشر و خوش آب رنگی*
در اقیانوس فکرت چون نهنگی*
به چنگال جفا گویا پلنگی*
مکَن دیگر جگر را تو به چنگی*
به دندانت مکش عینی لوَنگی.