در سایه دیوارهای زندان تبریز – افشای رنج‌های پنهان زنان زندانی

1دستگیری

من در روزهای آغازین تیرماه سال ۹۷ دستگیر شدم و تا هجدهم فروردین ۹۹ زندانی بودم.

۲ماه ابتدایی، در اطلاعات سپاه پاسداران نگهداری شدم و از اول شهریور ۹۷ به بند زنان زندان تبریز منتقل شدم.

2محل زندان

زندان تبریز در انتهای بلوار ۲۹ بهمن واقع شده و ساختمان آن متعلق به دوران حاکمیت پهلوی است. برای رسیدن به بند زنان باید از چند دالان تودرتو عبور کرد. بند زنان در طبقه‌ای قرار دارد که شامل یک سالن است که دفتر زندانبان‌ها نیز در آن قرار دارد.

3رئیس بند

رئیس بند زنان، زنی به نام اورنگی بود که تهدید به قتل با چاقو می‌کرد. یک بار به من گفت اگر فتوای آقا (منظورش خامنه‌ای بود) را داشتم تو را اینجا با چاقو تکه تکه می‌کردم! این جمله تنها یکی از نمودهای خشونت و سرکوبی است که زندانیان زن در این زندان با آن مواجه هستند. یک مرد به نام محمودی هم رییس زندان بود.

4ترکیب اتاق‌ها

زنان زندانی با جرائم مختلف اجتماعی در اتاق‌های متفاوتی نگهداری می‌شوند، اما اکثر قریب به اتفاق آنان از قشرهای ضعیف جامعه هستند. اتاق‌های زندان شامل اتاق‌های متهمین مالی، خودفروشی، سرقت، قاچاق و اعتیاد، قتل و قاچاق مواد مخدر می‌باشند.

در این بند زندانیان بدون تفکیک جرائم، از زندانیان سیاسی تا زندانیان جرائم اجتماعی در کنار هم نگهداری می‌شدند.

5آمار زندانیان

تعداد زندانیان بند زنان بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ نفر متغیر بود. با افزایش تعداد زندانیان، امکانات به شدت محدود شده و بسیاری از زندانیان مجبور به کف خوابی بودند. شرایط نگهداری نامناسب و تراکم بالا باعث تشدید بحران در این بند می‌شد.

6کانون اصلاح و تربیت

کانون اصلاح و تربیت، محل نگهداری زندانیان زیر ۱۸ سال و همچنین زندانیان سیاسی است که از ارتباط با دیگران منع می‌شوند. زندانیان بازداشتی قیام سراسری سال ۹۸ نیز به این اتاق منتقل شده بودند.

چهار دستگاه تلفن برای حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ زندانی وجود داشت که اصلا کافی نبود و زندانیان مجبور بودند برای تماس با خانواده‌هایشان نوبت‌بندی کرده و در صف بایستند.

7بهداشت

وضعیت بهداشت در زندان به شدت نگران‌کننده بود. ۵حمام برای بیش از ۱۰۰زندانی وجود داشت که اغلب با کمبود آب گرم مواجه بودیم. عدم رعایت بهداشت، شرایط را برای شیوع بیماری‌ها و وجود حشرات مزاحم فراهم کرده بود. به هر زندانی تنها مقدار کمی مواد شوینده داده می‌شد که برای نیازهای ماهانه کافی نبود.

8فروشگاه زندان

در زندان تبریز فروشگاه بند تنها چند ساعت در روز باز بود و امکان خرید محدود به زندانیانی بود که از خانواده پول دریافت می‌کردند. زندانیان برای خرید میوه و سایر اقلام ضروری، باید ساعت‌های طولانی در صف‌ انتظار می‌کشیدند.

9غذای زندان

وضعیت تغذیه زندانیان بسیار نامناسب بود. غذای زندان عمدتاً شامل برنج هندی با مقادیر ناچیزی خورشت بدون گوشت و شام‌ها هم عدسی بود که به هیچ وجه برای سیر کردن زندانیان کافی نبود. زندانیان مجبور بودند از سهمیه نان برای رفع گرسنگی خود استفاده کنند که موجب اضافه وزن غیرطبیعی آنان می‌شد.

10محل ملاقات

محل ملاقات با خانواده در بیرون بند و از پشت شیشه با آیفون انجام می‌شد. زندانیان مجبور بودند با چادر کثیف و دمپایی‌های پلاستیکی قهوه‌ای رنگ، بصورت تحقیرآمیزی به ملاقات‌ با خانواده‌هایشان بروند. هر رفت و آمدی به خارج از این زندان به همین ترتیب بود. این رفتارها نشانگر نوعی سیاست سیستماتیک حاکمیت برای تحقیر زنان زندانی است.

11درمان

وضعیت درمان در این زندان بحرانی بود. زندانیان حق نگهداری داروهایشان را نداشتند و مجبور بودند برای دریافت داروهای ضروری خود، در صف‌های طولانی منتظر بمانند. این وضعیت باعث تشدید بیماری‌های مختلف در میان زنان زندانی شده بود.

12خودکشی در زندان تبریز

بسیاری از زندانیان زن در این بند سابقه خودزنی داشتند. به دلیل خطرات این امر، هیچ وسیله تیزی در بند وجود نداشت و زندانیان از لیوان‌های پلاستیکی و فلاسک‌های فلزی استفاده می‌کردند. این خودزنی‌ها نشانگر عمق افسردگی و ناامیدی در میان زنان زندانی بود.

13بیگاری در زندان تبریز

در زندان تبریز زنان زندانی مجبور به انجام کار سنگین قالی‌بافی می‌شدند. در ازای این کار سخت، مبلغ ناچیزی به حساب آنان واریز می‌کردند، در حالی که سود اصلی از فروش این قالی‌ها نصیب رؤسای زندان می‌گشت.

گزارش فوق، تنها بخش کوچکی از واقعیت‌های هولناکی است که زنان زندانی در بند زنان زندان تبریز و همچنین در سایر زندان‌های ایران با آن روبرو هستند. کانون حقوق بشر ایران، از جامعه بین‌المللی و سازمان‌های حقوق بشری می‌خواهد که اقدامات فوری برای حمایت از زنان زندانی و پایان دادن به درد و رنج آنان و همچنین نقض فاحش حقوق بشر در حکومت سرکوب و اعدام ملایان در ایران انجام دهند. سکوت در برابر این جنایات، به منزله تأیید و تقویت سرکوب سیستماتیک زنان در ایران است.....https://iranhrs.org/