دمکراسی از جمله حق بیان و نشر

وقت بحث "مشروعیت" داغ می شود و نقره کار می شود. بحث مشروعیت، برخلاف نظر عمومی هواداران نظریه مشروعیت، با حد نصاب اکثریت باضافه یک هم ممکن است تجدید و تائید شود. و این مشکل اساسی برای جمهوری اسلامی در این سال ها نبوده است و در آینده نزدیک هم نخواهد بود. بحث اصلی کارآمدی و ارضای نیازهای کمینه به نوع بهینه برای حداکثر شهروندان است که اکنون به پاشنه آشیل حکومت بدل گشته است، همان گونه که بحث تحریم و سیاست هسته ای و راهبردهای منطقه ای به چشم اسفندیار جمهوری اسلامی تبدیل شده است. و البته بر بستر نظریه توطئه و تبانی و انگلیسی خواندن این و آن و داستان دمکراسی کامل است که می توان سپس نتیجه گرفت که نیازی به پاسخ به نیازهای مردم نیست! و درنهایت، به روایت توطئه و تبانی و رئیس جمهور امنیت چی رسید و داستان تکراری "مردم گول خوردند!" و البته توضیح واضحات هم هست که آخوند معرکه گیر است و شعبده باز. و مردم هم گوسفندان ساده لوحی که سی سال است دارند گول می خورند و داستان لوطی و عنترش را تکرار می کنند بدون این که بدانند. و برحسب اصطلاح "فلاحیان؛ مردی برای تمام فصول" تکرار کرد که "روحانی؛ جنایتکاری برای تمام فصول!". به راستی هم که روحانی مرد زبان باز و نکته خوانِ نکته گوی است که در جریان نمایش تلویزیونی انتخابات به قالیباف گفت "من سرهنگ نیستم، من حقوقدان هستم." اما این حقوقدان هم انگلیسی است چون حقوق را در دانشگاه گلاسکو خوانده. و هر ایرانی که در دانشگاهی که در مهد "استعمار پیر"، که دشمن همیشگی مردم ما است، درس بخواند، بر اساس این منطوق "دشمن"، که دست بر قضا تکیه کلام رهبر جمهوری اسلامی نیز هست، معلوم نیست که انگلوفون نباشد. اما دمکراسی و حق آزدی بیان و انتشار افکار، برخلاف آب و برق و گاز، میزان سنج یا کنتوری به نام «کلیک» دارد و بی هزینه است. برخلاف قبض آب و برق و گاز که رو به گرانی است و همین گرانی است که طومار مشروعیت را دود می کند و به هوا می برد. البته اگر "دشمن پیر استعمار" و "دمکراسی کامل" اجازه بدهند. قبضِ حق انتشار اگر به سنگینی قبضِ آب و برق و گاز و مایحتاج روزمره بود، شاید - البته فقط شاید- در مصرفِ حق انتشار و آزادی بیان و کلام صرفه جویی می شد. البته شاید. «کلیک» میزان قبض دمکراسی است و جهان مجازی، معرکه اعجاب برانگیز تقدم شتاب بر تامل. صحنه پیروزی حق بر باطل به ضرب یک کلیک.