علاءالدین جان/ به دلیل خیلی
کیانوش توکلی
علاءالدین جان/ به دلیل خیلی ساده : اول اینکه از روزی که سایت ایران گلوبال را تاسیس کردم ، با خود عهد کردم که کمتر در کسوت یک خط دهنده سیاسی عمل کنم . اداره یک سایت نیازمند شخصی است که کمتر خود را درگیر مسایل سیاسی روز بنماید.دوم فاصل زمانی و جغرافیایی ما خارج از کشوری ها ؛ بین ما و داخلی ها فاصله انداخته است .این شکاف و فاصله امکان خطا را در ما تقویت می کند .بطور مثال در مقطح انتخابات ، حتی در صدد آن بر نیامدم که به خانواده ام در ایران رهنمود بدهم که مثلا شرکت بکنند ویا نه...! اما پس از انتخابات از تک تک آنان سئوال کردم و برایم جالب بود که تقریبا همه آنها آگاهانه با موضوع انتخابات برخورد کردند و بیشتر شان در انتخابات شرکت و به حسن روحانی رای دادند و برخی ها می گفتند که دفعه قبل شرکت کردیم
ولی از آنجا که رای ما دزدیده شد و دیگر در انتخابات شرکت نمی کنیم و لی جالبی قضیه در این بود که شرکتی ها و تحریمی ها هر دو به خیابان آمدند و خود را پیروز انتخابات احساس می کردند و شعارهایی جالبی در مورد بحران هسته ای ، آزادی زندانیان سیاسی و...دادند . بنظرم خارج از کشور بجای آلترناتیو سازی بهتر است : 1_ پژواک صدای مردم ایران باشیم2_کارهای تحقیقی _ استراتژیک بکنیم 3_ در عرصه سازمانی بتوانیم شبکه سراتاسری برای مسایل حقوق بشری و کمک های امداد برای مردم ایجاد نمائیم. بطور مثال در زمینه رساندن دارو ونیازمندی ها اولیه برای مردم فقیر و درمانده ایران نیاز اساسی امروز است . نگاه کنید به اخوانی ها در مصر بیش از یکماه دست به تحصن و اعتصاب زده اند و جالب این است که در محل اعتصاب ، شهر تفریحی ایجاد کردند و چادر هایی برپا شد که بیشتر به یک پارک بازی، استخر و تفریح شباهت دارد . آنان به ارائه غذا ، دارو و خدمات پزشکی مشغولندد. د ر این زمینه ها ،ما سکولار ها باید از «اسلام سیاسی» درس بگیریم . در همین کشوری که زندگی می کنم در اعتصاب سراسری معلمان دانمارک که اعتصابیون ،اعلامیه و درخواست های خود را همراه با یک نوشابه مجانی و با یک لبخند زیبا به مردم ارائه می کردند و در روزهای اعتصاب در پاکیزه سازی شهرکمک می کردند تا بتوانند خواست های خود را با دیگر اقشار مردم در میان بگذارند و حمایت مردمی بدست اورند ؛ کار های صرف سیاسی ، خطر جدایی با توده مردم را افزایش می دهد و فاصله ما با مردم را بیشتر می کند و در دراز مدت اینگونه فعالین نا امید شده و دست از فعالیت سیاسی برمی داند . برخی ها بدرستی می گویند که داخل کشوری ها امکان سازمان یابی ندارند .در این زمینه البته می شود به فعالین داخل کشوری کمک های موثری کرد ولی به یاد داشته باشیم که اکنون ارتباطات در جهان به قدری ساده شده است که اگر روز ی رزیم ایران در مرحله سقوط قرار بگیره ، سازمانهای سیاسی می توانند یک شبه خود را سازمان دهند و الترناتیو های خود را ارائه نمایند .ولی حالا نگاه کن، وقت فعالین سیاسی سرگرم در گیری با خودمان شده است. طبیعتا چالش های فکری در میان اپوزیسیون وجود دارد که بایستی با گفتگو ، تدبیر و کار های تحقیقی حل و فصل شود و این تلاش ها می باید خود را در کسوت فورمولهای مشترک ارائه نماید .بهر حال ایراینان برخلاف ما خارج از کشوری ها در یک کشور واحدی بنام ایران زندگی می کنند و ضرورتا ،نیازمند راه حل مشترکند