”واقع گرايی اسلامی“ فرمول

جنگ خامنه ای و رفسنجانی، آشکار و پنهان هم چنان ادامه دارد. در برابر اصرارها و تأکيدهای مکرر خامنه ای در مورد لزوم دستيابی به بمب اتمی، تحت عنوان «علم»، رفسنجانی نيز بر اصرارها و استدلالهای هر روزهٴ خود برای تفهيم اين که خوردن جام زهر اتمی و دست شستن از اين سودا، به عنوان تنها راه بقای رژيم، افزوده است.
در جديدترين مطلبی که رفسنجانی تحت عنوان «پيش بينيهاشمی از آيندۀ اعتدال» و به صورت مصاحبه و سؤال و جواب با خودش روی سايتش گذاشته، وی يک بار ديگر اين نکته را مورد تأکيد و تصريح قرار داده که هيچ گريزی از خوردن جام زهر که وی آن را «واقع گرايی»، «اعتدال» و «مصلحت» توصيف می کند، وجود ندارد.
رفسنجانی که در استدلالهای خود عموماً خمينی را بر سر ولی فقيه طلسم شکسته چماق می کند اين بار مجمع تشخيص مصلحت را هم که خودش رئيس آن است، چماق ديگری کرده و با زير ضرب بردن سودای اتمی ولی فقيه تحت عنوان «آرمانگرايی متوهمانه» می گويد: «اصلاً فلسفه نوآوری تاريخی و بديع حضرت امام (ره) در تشکيل مجمع تشخيص مصلحت نظام همين موضوع بود تا ريل انقلاب اسلامی به سوی آرمانگرايی متوهمانه منحرف نشود». بنا به اين ادعا، خمينی از روز اول که چيزی به نام «مجمع تشخيص مصلحت» را علم کرد، برای افسار زدن به اين «آرمانگرايی متوهمانه» و احمقانه بوده است.
رفسنجانی با آوردن جمله ای از خمينی که گويا تنها او شاهد و شنوندهٴ آن بوده، مدعی می شود که خمينی گفته است «نظر کارشناسی مجمع را حتی اگر خلاف نظر خودم هم باشد می پذيرم». و سپس باز هم با استناد به شيوه عمل خمينی می افزايد: «از اعتدال امام (ره) درسهای بزرگی در تاريخ ثبت شده است؛ از دهها فتوای نو آورانه فقهی نظير فتوای شطرنج و موسيقی تا آن حرکت بی بديل در قبول قطعنامه 598 که منجر به تأمين مصلحت مردم و پيشرفت ايران اسلامی شد».
رفسنجانی سپس در ادامه، طی بيانی که خطاب آن آشکارا شخص خامنه ای است، می افزايد: «شما فقط کافی است در مقطع تاريخی قبول قطعنامه 598 نتايج واقع گرايی اسلامی و اعتدال تصميم گيری در حضرت امام (ره) را بررسی کنيد و در نقطه مقابل آن تصور کنيد که اگر قرار بود تصميمات نظام بر مبنای آرمانگرايی افراطی اتخاذ می شد چه سرنوشتی در انتظار ايران اسلامی بود؟».
تعبير رفسنجانی از کلماتی مانند «اعتدال» «واقع بينی» و «مصلحت» که همه مترادف خوردن جام زهر توسط ولی فقيه می باشد، روشنتر از آن است که نيازی به تعبير و تفسير داشته باشد. تنها اين سؤال باقی می ماند که واکنش ولی فقيه در برابر اين فشارهای فزاينده برای خوردن جام زهر چه خواهد بود؟ در قبال آنها تا کی و تا کجا می تواند ايستادگی کند؟ و آيا در برابر آن کارت ديگری در آستين دارد يا نه؟ بخشی از پاسخ يا لااقل سمت و سوی آن طی هفته آينده که مجلس ارتجاع به وزيران دولت روحانی رأی می دهد، روشن خواهد شد.