دوستان سخنانی می گویند که در

دوستان سخنانی می گویند که در هیچ فرهنگنامه حقوقی و سیاسی یافت نمی شود. دمکراسی در نقاب استبداد و آزادی در نقاب سرکوب است این. "بیگانگان"، "اِشغال کشور"، "فاشیست ها" همه قیاس مع الفارف است. ایران در اِشغال بیگانگان نیست، برعکس، این حکومت بسیار هم آشنا است و از دل فرهنگ همین مرز و بوم برآمده است. تبدیل بخشی از جامعه به "بیگانه" دعوت به پاکسازی و تصفیه، و سردادن ندای متحجر "اصالت" است. آن هم در عصر سراچه ترکیب فرهنگ و جهان! فرهنگ دموکراتیک، فرهنگ گفتگو و گفتمان عدم خشونت است. خشونت زبانی دستکمی از خشونت فیزیکی ندارد. پای جفرسون و میل را هم به کام خشونت طلبی و خشونت-شیدائی خود نکشیم. در پس پشت نقاب دمکراسی خواهی شیدای خشونت، همان چه پنهان است که سعی در نقد و تغییر آن است. به صرف مخالفت با خشونت حاکم؛ دستآویز و دستار از خشونت ساختن، دور باطل تاریخی است که ما مدام در تکرار آن هستیم. فرانسه کجاست