درختی که تلخ است وی را سرشت

درختی که تلخ است وی را سرشت
گرش برنشانی به باغ بهشت
ور از جوی خلدش به هنگام آب
به بیخ انگبین ریزی و شهد ناب
سرانجام گوهر به کار آورد
همان میوه تلخ بار آورد
(فردوسی طوسی)
***
درختی که تلخش بود گوهرا
اگر چرب و شیرین دهی مر ورا
همان میوه تلخت آرد پدید
از او چرب و شیرین نخواهی مزید
(بوشکور بلخی)
***
تربیت نا اهل را چون گردکان بر گنبد است
(سعدی شیرازی)