چند سالیست که غرب با تمام

است. لذا کوشش سخت غرب بر آن است تا دموکراسی خواهان را در گله هایی چون گوسفندان آرام، شیک و آراسته و فوقش با چند پلاکارد بـبـیـنـد و بیش از این برداشت نمیکند. غرب از حکومتهای دست نشانده اش دو عمل می طلبد، تبلیغ برای مذهب و تبلیغ علیه آزادی و دموکراسی. چنانچه سران این رژیمها نتوانستند مردم را در بیخبری از آگاهی و دموکراسی نگهدارند، رئوس را فورا به دستنشانده ای دیگر میسپارد. مردمی که از آگاهی ها بدور نگهداشته شده اند چنانچه بخواهند با اجحافات رژیم دیکتاتور مقابله کنند، از آنجائیکه پشتوانه ای از آگاهی ندارند، فوقش از عصبانیت چند ناسزا فریاد میکشند و شیشه های چند ساختمان در خیابان را میشکنند. سپس رژیم که از قبل آشنا به فریادهای بی سر و ته این جماعت است، چند نفر را در خیابان میکشد، تعدادی از دستگیر شدگان را اعدام و مابقی را در زندان نگهمیدارد. اکثر اوقات قائله جماعت بی پشتوانه اینگونه ختم میشود. چاره چیست؟ چگونه مردم را به حقوقشان آگاه باید کرد؟ کدام نوع مبارزه را باید انتخاب نمود؟ انسجام ملی را کجا میتوان یافت؟ و سئوالهای بسیار و تکراری ديگر. به نظر من قبل از هر اقدامی میبایست به حقوق ملیتها احترام گذاشت و با روحی انساندوستانه مبارزه ای متحد و منسجم را پیش برد. تظاهراتهایی که فقط در تهران شده و میشود کافی نیست. توان مردم برای جواب دادن باید قویتر از این رژیمهای پوشالی اما خون آشام باشد. لطفا کمی بیشتر اما عاقلانه تر بیندیشیم. اگر نه، جنگ شیعه و سنی برای آنست که مردم صدای مبلغین دموکراسی را نشنوند. هدف دیکتاتوران از اینگونه شرارتها و اعدامها آن استکه میدان میدیا را در دست خود داشته باشند. نفع غرب و بقای رژیمهای دیکتاتور تهران و سعودی در اینگونه جنگهاست.