نمايش عمق شقه در نظام ولايت

نکته مهم صحبتهای رفسنجانی درباره قرارداد ژنو اين بود که گفت، چون اين مرحله اول بود سخت بود و جنبهٴ «خط شکنی» داشت؛ اما «مرحله دوم روی روال کار می شود» و برای قرارداد دائمی «طبعاً تا شش ماه مهلت قرارداد است و شش ماه دوم هم برای آن کار کافی است».
او در مورد غنی سازی گفت «محدوديتهايی که در قوانين بين المللی برای همه کشورها وضع شده، برای ما هم قابل قبول است» و پيمان ان.پی.تی.را هم برای رژيم «قابل قبول» دانست.
اين صحبتهای رفسنجانی به معنای جام زهر کامل در زمينه هسته يی است. اين عقب نشينی کامل را رفسنجانی در ساير زمينه ها هم به نمايش گذاشت.

از جمله هنگامی که درباره دخالتهای رژيم در سوريه مورد سؤال قرار گرفت، با يک پشت پای جدی به ولی فقيه ارتجاع، اولاً گفت که «بهتر از اينی که هست می توانيم نقش ايفا کنيم».
از اين مهم تر، رفسنجانی با برکناری بشار اسد هم موافقت کرد و گفت: «اگر مردمش بپذيرند، مانعی ندارد. بايد مردم بپذيرند. اين حق ما نيست که دخالت کنيم».
در مورد عراق که اهميت استراتژيک تری برای نظام ولايت دارد و خامنه ای سالها در آنجا سرمايه گذاری کلان تروريستی و اقتصادی کرده است، رفسنجانی باز زير پای سياست ولی فقيه را به کلی خالی کرد و گفت: «حضور ما (يعنی رژيم) در عراق نفعی برای ما ندارد، بلکه هزينه دارد».
رئيس مجمع تشخيص مصلحت نظام آخوندی در مورد ادامه به کارگيری تروريستهای منطقه يی رژيم، مثل حزب الشيطان لبنان هم به يک فقره عقب نشينی دست زد که سيخ ديگری در پهلوی خامنه ای بود؛ خبرنگار تايمز مالی از او پرسيد که رفتاری که «محور مقاومت از ايران شروع می شود و به بيروت می رسد، چه تغييری خواهد کرد؟» رفسنجانی پاسخ داد: « مقاومت برای احقاق حق که مثبت است. ولی مقاومت بی منطق و غيرعقلانی در ايران به خاطر مردم و به خاطر افکار مردم به آن صورت ديگر برنمی گردد».
رفسنجانی به اين ترتيب عملاً زير پای سياست صدور بنيادگرايی و «عمق استراتژيک» خامنه ای را هم خالی کرد.
در همين مصاحبه رفسنجانی تلاش کرد ميخ خودش را به عنوان پدرخوانده دولت روحانی محکمتر بکوبد؛ در حالی که همين ديروز روزنامه های باند رقيب به همين خاطر او را به شدت زير ضرب برده بودند. رفسنجانی گفت با روحانی روابط ديرينه دارم و هر موقع او نيازی داشته باشد «با من مشورت» می کند.
بعد از اين مصاحبه رفسنجانی، رئيس جمهور ارتجاع تحت عنوان گزارش 100روزه در تلويزيون رژيم به صحنه آمد؛ او در عين اين که همهٴ اشکالات و تقصيرات را به خصوص در عرصه اقتصادی گردن دولت پاسدار احمدی نژاد انداخت، اعترافها مهمی هم کرد.

آخوند روحانی يک بار ديگر «خزانه خالی» را به رخ باند رقيب کشيد و گفت که «پول دارترين دولت» که طی 8سال، حدود 750ميليارد دلار درآمد داشته، «بدهکارترين دولت» بوده.
حالا اگر اين حرفهای اخير رفسنجانی و روحانی را در کنار مواضع خامنه ای در آخرين ظهورش قبل از توافق ژنو و هم زمان با اولين روز مذاکرات بگذاريم، شدت جنگ در رأس و عمق شقه در تماميت نظام ولايت فقيه به خوبی روشن خواهد شد.
خامنه ای در آن سخنرانی که مملو از دود و دم های ضد آمريکايی بود، خيلی سفت و سخت روی شعارهای به اصطلاح ضداستکباری تأکيد کرد و پشت کردن به دشمن را در «هر گونه جهادی و کارزاری» ممنوع دانست.
شايد هم به طور خلاصه بشود گفت، در تمام مواردی که رفسنجانی علائمی از عقب نشينی و تغيير رويکرد رژيم از خودش بروز داده، خامنه ای عکس آن راگفته بود. علاوه بر اين می بينيم که خامنه ای در بلندگوی خودش يعنی کيهان بلافاصله جواب مواضع رفسنجانی در مصاحبه با تايمز مالی را به تفصيل و با صراحت و با نام بردن از او داده و نوشته: «اگر «تابو» يی شکسته شده است که شده است، ”تابوی قابل اعتماد بودن آمريکا“ بوده است».