از حدود ۱۰ سال پیش، بارها

تردیدی نیست اتفاقی که باعث شد ایران به میز مذاکره کشیده شود و این قرارداد را امضا کند -و قرارداد بدتر از این را هم حاضر بود امضا کند- تحریم های بین‌المللی بود. اطلاعات محرمانه‌ای که به بیرون درز پیدا می‌کنند، حاکی از آن هستند که اقتصاد ایران کاملاً از هم پاشیده است. البته علت این فروپاشی اقتصادی تماماً به تحریم‌ها برنمی‌گردد. به دلیل ساختار فاسد و بوروکراتیکی که حاکمیت سیاسی و نظام اقتصادی ایران دارد تحریم‌ها با ایجاد تورم و کاهش ادواری ارزش ریال در برابر ارزهای خارجی اقتصاد زودتر از آن‌چه پیش‌بینی می شد تاثیر گذاشت.

از نظر من، این که بگوییم آقای خامنه‌ای تصمیم گرفت اصلاحاتی بکند و جریان اصلاح‌طلبی پیش آمد، بحثی انحرافی است. بحث بر سر این است که با ادامه‌ی تحریم‌ها، به دلیل این‌که دیگر عملاً بودجه‌ای وجود نداشت سیستم داشت از هم می‌پاشید و برای خاتمه دادن به این روند رهبران ایران دست های خود را بالا بردند. در تاریخ شورای امنیت فقط چند کشور محدود هستند که چنین تحریم‌هایی را تحمل کرده‌اند. مثلاً برمه، آفریقای جنوبی، لیبی در تحریم بودند، اما همه‌ی آن‌ها به شکلی با این تحریم‌ها کنار آمدند. ایران یکی از بزرگ‌ترین تحریم‌های شورای امنیت را تجربه می کند ولی به دلیل حجم جمعیت، بزرگ بودن سایز اقتصاد و دستگاه بوروکراتیک ایران به خصوص مدیریت احمدی‌نژاد باعث شد که نقش تخریبی تحریم‌ها تشدید شود