ایران وارث فرهنگیست که در آن

ایران وارث فرهنگیست که در آن موسیقی تنها آلت طرب محسوب میشود. انسانها عادت ندارند آنرا درک کنند و میخواهند تنها از آن لذت ببرند. در نتیجه از نظر آنها آهنگها تنها چند بار قابل مصرفند و هیچ بار فرهنگی ,تاریخی و یا هویتی ندارند. وجود خیل عظیم خواننده و نوازنده دیمی نیز که سواد تئوریک موسیقی ندارند در تثبیت این نگرش دخیل بوده است.