در طول یک هفته این بار سومی

از یک دلقک که کاری جز لودگی بلد نیست انتظاری بیش ازین نمی توان داشت. تنها هنرابراهیم نبوی در زمینه طنز این بود که ببهانۀ تمسخرحسنی، امام جمعه ارومیه، در اصل به تمسخر لهجه ترکی هموطنانش بپردازد و ازین راه شهرتی در میان شوونیست هائی نظیردست ائدرکاران "صدای امریکا" بهم بزند. آخر نبوی چه فعالیت سیاسی را پیشینۀ خود دارد که در کنار سیاسیون خارج از کشور بنشیند و به یمن حمایت همین حضرات "صدای امریکا" چنان گستاخ شود که در نکوهش مخالفان نظام جمهوری اسلامی لیچار ببافد و از آنها بخواهد که کشتار مخالفین در سال ٦٠ و سلاخی زندانیان در٦٧ را فراموش کنند ولی به چه بهائی؟ این خوش رقصی شاید برای نبوی، شآن و منزلتی از سوی سردمداران حکومتی در ایران دست و پا کند ولی فراموشی این جنایت ها نه تنها افتخاری برای اپوزیسیون خارج بشمار نمی آید بلکه نقش آنها را بعنوان حافظه تاریخی مردم ایران زیر سئوال میبرد و از وظیفه اصلی شان که انتقال تجارب گذشته ست بازمیدارد. این میان لودگی های ابراهیم نبوی ارزانی همان جنایتکاران حکومتی در ایران که برود و برایشان جای دوست و دشمن را نشان بدهد.