در فارسی مثلی هست که می گوید

در دنیای چنگیر مغول زندگی می کند و از من می خواهد کاری کنم که دیگران برای من کار کنند. البته تصور او این است که می شود به قبیله مجاور حمله کرد و چند نفر را اسیر کرد و آنها را به عنوان "بَرده" مجبور به کار و تولید کرد و خود در گوشه ای نشست و کامنت نوشت. او هنوز نمی داند که انسان هرچه مدرنتر باشد، بیشتر متکی و وابسته به "توان اندیشه" خود است و ناچار از فروش این "توان ویژه" به محیطهای آکادمیک. البته عشیره پرست در کامنت بعدی پیشنهاد خواهد کرد که من بروم خودم دانشگاه باز کنم. اما آنچه که فرهنگ اجتماعی عقبمانده عشیره پرست را بیش از هرچیز دیگری نشان می دهد، خطاب "تو" به مخاطبی است که او را نمی شناسد. انسان مدرن تا وقتی کسی را نشناسد و با او صمیمی نشود، به او "شما" می گوید. "تو" گفتن به مخاطب ناشناس گذشته از آن که یک بی ادبی آشکار و بیانگر سطح نازل شعور اجتماعی است، نشان از رفتار خشن قبیله‌ای دارد. از رفتار کسی که اگرچه کراوات عاریه ای عین الله باقرزاده را به گردنش بسته، ولی هنوز آداب زندگی در شهر را نیاموخته است.