آقای ناثر ناسری گرامی، در انتقادهای خود از زبان فارسی چندین بار دو واژه "ریشه" و "هویت" را به کار برده اید، حال آنکه از مثال هایتان پیداست که متأسفانه دریافت روشنی از این دو مفهوم ندارید. مثلاً واژه "دست فروش" را بی ریشه و بی هویت خوانده اید! ریشه یک واژه کوچکترین بخش آن واژه است بگونه ای که دیگر قابل کوچکتر شدن نباشد. در مورد یک واژه "مرکب" چون " دست فروش" اصلاً نمی توان از یک ریشه یگانه سخن گفت، چرا که این واژه از دو بخش به هم آمده و هر بخش را ریشه ویژه ای است. در خصوص "هویت" نیز روشن نیست منظور شما از هویت یک "واژه" چیست. هویت یا " کیستی" معمولاً برای انسان به کار می رود و اگر برای شی ء به کار رود از باب تشبیه است و از این رو باید روشن گردد که منظور چیست. برای پرسش از چیستی یک شیء از واژه "ماهیت" استفاده می شود و البته هر شیء دارای ماهیتی است و جز این ممکن نیست.
آقای ناثر ناسری گرامی، در
آقای ناثر ناسری گرامی، در
Anonymous
در پیام پیشین توضیح دادم که پایاپای واژه ای است پیوندی : پای+ ا + پای. پس ریشه هر دو بخش آن واژه "پای" می باشد. پس اینکه واژه "پایاپای" را "بی ریشه" و " بی هویت" می خوانید، یک داوری نادرست است. متأسفانه انتقاد های شما بسیار پراکنده و ناپیگیرند. زمانی که پاسخ می شنوید، انتقاد پیشین خود را نیمه کاره رها کرده ایراد های تازه ای مطرح می کنید! بخشی از ایراد های دیگر شما را آقای رازی گرامی پاسخ داده اند، از جمله مسأله تفاوت خط با زبان، که اگرچه مسأله روشنی است، متأسفانه مورد توجه شما قرار نمی گیرد، چنانکه بارها شیوه نگارش برخی واژه ها را به مشکل زبان فارسی نسبت داده اید، حال آنکه این مشکل مربوط به "خط" است نه "زبان".