آيا ژنو۲ ناقوس پايان بشار اسد

آه و نالة مهره ها و رسانه های رژيم به خاطر پس رانده شدن خفت بار از ژنو 2 هم چنان ادامه دارد.

روز جمعه صدای اين ناله ها از نمايش جمعه های شهرهای مختلف به گوش می رسيد. در جمعه بازار تهران آخوند امامی کاشانی گفت «واقعا جای تأسف دارد» که سازمان ملل به دنبال «تامين نظر قدرتمندان» است.

در قم آخوند سعيدی غيض ولايت را با اين جمله ابراز کرد: «دبيرکل سازمان ملل دست نشانده استکبار است». در سمنان مجری نمايش جمعه گفت: «ژنو 2 يک رسوايی برای سازمان ملل و دبيرکل آن» است. پيش از اينها آخوند احمدی خاتمی که اوهم نمره موقت خامنه ای برای تهران است «پس گرفتن دعوت» رژيم به ژنو2 را «لکه ننگ برای دبيرکل» دانسته و سازمان ملل را «سازمانی که از آمريکا خط می گيرد» توصيف کرد. آخوند مکارم شيرازی مرجع حکومتی دستگاه ولايت فقيه در جلسه به اصطلاح درس طلاب بدون رعايت هيچ قافيه ای گفته بود «دبيرکل سازمان ملل به کارمند آمريکا تبديل شده است».

اينها گوشه يی از سوز و گدازهای سردمداران ولايت است که شاهدش بوديم. اما سؤال اين است که آيا ريشهٴ اين آه و ناله ها فقط به طرد خفيفانه از ژنو2 مربوط می شود؟ يا ريشه در اعماق بحرانها و دردهای بی درمان نظام ولايت دارد. نگاهی به روزنامه های باند رژيم در روز شنبه 5بهمن، ما را به جواب نزديک می کند.

ارگان بسيج ضد مردمی يعنی روزنامه جوان در حالی که دعوت ناکام از رژيم را ناشی از اتمی بودن رژيم می داند با ابراز نگرانی نسبت به نتايج کنفرانس ژنو دو هشدار می دهد که: «هر گونه انفعال و وادادگی می تواند پيامدهای نامناسبی را به همراه داشته باشد». ارگان باند مؤتلفه يعنی رسالت پرده راکمی بيشتر کنار می زند و ريشهٴ اين همه آه و ناله سردمداران نظام را به نمايش می گذارد. می نويسد قدرتهای بزرگ «در صدد ايجاد موازنه ای جديد در خاورميانه بر اساس تضعيف محور مقاومت».

از همه روشن تر ابراز وحشت ارگان خامنه ای به نام کيهان است. که بی تعارف وحشت نظام را از آنچه بسيار خطرناک است ابراز کرده و می نويسد: « «کنفرانس ژنو2 سوريه» قرار است طی دو هفته امکان انتقال قدرت از دولت کنونی سوريه را به دولتی که در آن بشار اسد نقشی نداشته باشد، فراهم نمايد». در جملات بعدی از اين هم فراتر می رود و خيلی روشن می نويسد: «اجلاس ژنو 2 از اين منظر يک برنامه خطرناک است چرا که چنين رويه ای می تواند در هر جای ديگر تکرار شود». از اين هم فراتر می رود و با اشاره به آنچه در آينهٴ اين اجلاس برای چشم انداز خودش و دست نشاندگانش می بيند می نويسد: «می توان در هر کشور ديگری نيز گروههايی مسلح تجهيز کرد و نفوذ داد و سپس عليه دولتی که به مقابله با آنان می پردازد يک کنفرانس بين المللی تشکيل داد و به اسم تصميم جامعه ملل آن دولت ولو اين که مانند بشار اسد منتخب مردم باشد را خلع يد کرد و عوامل اقدامات تروريستی را به جای آن نشاند».

اگر اين ابراز وحشتهای آشکار را در کنار مواضع دولت آمريکا که توسط وزير خارجه اش در مصاحبه های مختلف اعلام شده قرار دهيم و همچنين به سخن وزير خارجه ترکيه نگاه کنيم که گفت اگر بشار اسد کناره گيری نکند محاکمه او به عنوان جنايت کار جنگی در دادگاه جنايی بين المللی به جريان خواهد افتاد، می توان به جواب اين سؤال رسيدکه آيا اجلاس ژنو2 ناقوس پايان بشار اسد را به صدا در آورده است؟