دوست گرامی، اقبال اقبالی، نویسنده ای که این نوشتار را نوشته است با آن همه ستایشی که از زبان پارسی کرده است توان سره نویسی را ندارد و نوشتاری نوشته است که انباشته از واژگان عربی است! نیازی نیست که من از آن واژگان یاد کنم چون شماره آنها بسیار بیش از آن است که در چند رج بگنجد! شگفت آور است بسیاری از کسانی که ستایشگر زبان پارسی هستند و حتی کسانی که پان آریا هستند نوشته هائی می نویسند که از نگر دستور زبان پارسی به مفت نمی ارزند! دوست گرامی، اقبال اقبالی، نویسنده نوشته است: ( ..... در شاهنامه فردوسی آمده که در زمان کیومرث سی گونه خط چون رومی و تازی و پارسی و سغدی و چینی و پهلوی و هندی و ... در ایران بوده است و کیومرث آنها را آموخته است ..... ) دوست گرامی، شاهنامه تنها جُنگ سروده های فردوسی است نه نسکی برای ارزیابی رخدادهای گذشته! و سخنانی که در شاهنامه نوشته شده اند ارزشی برای وندآوری ندارند!...
دوست گرامی، اقبال اقبالی،
دوست گرامی، اقبال اقبالی،
تبریزی
..... دوست گرامی، اقبال اقبالی، نویسنده سخنان صد در صد نادرستی نیز در این نوشتار نوشته است! برای نمونه نام درست زبانی که هم اکنون ایرانی ها آن را به کار می برند (دری) است نه (پارسی) و زبان (دری) به جای مانده از زمان اشکانیان است و زبان (پارسی) زبان مادها و پارس ها و هخامنشیان و کسانی مانند کورش و داریوش بوده است که زبانی مانند زبان کردی در زمان کنونی است و اگر کورش و داریوش زنده شوند با زبانی که کمابیش مانند زبان کردی است و (پارسی) نام دارد با ما سخن خواهند گفت نه با زبان اشکانیان که (دری) نام دارد و نام نادرست (پارسی) روی آن گذاشته شده است! اما نویسنده می گوید: ( ..... زبان دری که داریوشی و یا درباری گفته اند این زبان بود که بعدها به زبان فارسی معروف شده است! .... ) دوست گرامی، اقبال اقبالی، آک های این نوشتار فراوان تر از آنند که من بتوانم در یادداشتی کوتاه به همه آنها بپردازم و اگر شما می خواهید درباره زبان پارسی بپژوهید بهتر است نسک های دکتر میرجلال الدین کزازی را بخوانید نه نوشتارهائی سرشار از نادرست نویسی! ********** (وندآوری = استدلال، استناد) ، (رج = سطر، ردیف) ، (نسک = کتاب) ، (جُنگ = مجموعه، کلکسیون) ، (آک = عیب) ، (آک ها = عیوب، معایب)