عزیز این نه تنها احساس من وهمسرم که بی گمان حس بسیاری از مادران وپدران ایرانی است که در دانشگاه وشهرهای بزرگ دور از زادگاه درمحل تحصیل کار مهاجرت استانی و...عاشق شدند ازدواج کردند بدون لحظه ای اندیشیدن به زبان وقوم همه باور کن دوستت دارم روفارسی گفتند تاطرف مقابل فهمیده فارسی شنیدند وبراشون باارزش بوده اره کودکان ما دوزبانه هستند این عالی برای ایران اما ایران چیزی که ماروبهم پیوند میده زادگاه پدرومادر برای فرزند ما یک معنی داره ایران 50 سال قبل نمیدونم اما الان اگه یادگیری زبان مادری بخواد چیزی فراتر مثل خودمختاری تجزیه تعریف ملیت های مختلف درخاک ایران تبدیل بشه نه صرفا فارس ها بلکه تمام ما وامثال ما به خاطر فرزندانمون به خاطر هویتی که باورش کردیم وبراساسش زندگی کردیم درمقابلش می ایستیم بین زادگاه من واهواز نه من نه همسرم قادر به گذاشتن تفاوت یا فرضا انتخاب نیستیم حاضر هم نیستیم کودک
عزیز این نه تنها احساس من
عزیز این نه تنها احساس من
Anonymous
ما این دو روجدا یا متفاوت ببینه چه برسه به دو ملت متفاوت اخوند یا شاه مهم نیست ما زیر پرچم ایران به دنیا اومدیم ازدواج کردیم به عنوان ایرانی کودک ما ایرانی متولد شده ودر زیر پرچم ایران می میره حتی تصورجدایی بخشی از ایران برای خیلی ها چیزی فراتر از کابوسی که برای سایر ایرانی ها نه من از مادرم میگذرم نه همسرم ونه از هم از زندگی مون ازفرزندمون وتمام اینها باهم صرفا زیر هویت ایرانی لطفا تو محاسبات دوزبانه ها روبه هیچ قومیتی متصل نکنید اونا ایرانی هستند وبس وضامن یکپارچگی ایران بحث زبان هرگز نهایتا از اموزش درسطح محلی فراتر نمیره مخالفینش زیادترند وبرای فرزندشون نه اجداد چندهزارسال قبل میجنگند