آزاد اورمولو-ی عزیز، نقذ و

از « خود جامعه» است. میخواهم بگویم « ماهی در آب زنده است». شاید مثالهای تاریخی از دیگرجا ها بیاورید که در خارج فلانی ها فلان کار را کرده اند. بله خیلی ها در خارج خیلی کارها کرده اند. ولی « سطح شعور سیاسی و سازمانی» هر جامعه ای « در یک حد معین» است و آنها را توانا یا ناتوان از برخی کارها میکند.متأسفانه « سطح ما - یا در کل سطح جامعه ایران» چنین است که « می بینید». بله عمدتاً سطح شعور سیاسی-فرهنگی-سازمانی ما، اعضای جامعه ایران پایین است. عقب مانده ایم. به دلیل تحمل حد اقل سه دیکتاتوری -رضاخان-پسرش- خمینی. در طول تقریباً یک قرن. این دیکتاتوریها آن امکانات و آگاهی و شعور و تجربه ی لازم برای « پیشرفتها» ی سیاسی سازمانی « جمعی» را که لازم بود، در ما خشکانده است. از علل دوام و طول عمر دیکتاتوریها نیز یکی این است. « پدر! گندم ، در نمکزار!؟»
« نه گندم رویید-
نه سخن!»
«کوچ پرندگان !»

« ?!Ata! Şorakəndə buğda»
Nə buğda gövərdi»
«!nədə söz
«!Quşların köçü»
-به نقل از کابوس- عزیز من، مشکل بزرگتر از آن است که با سخنرانی ها و عکسهای بزرگ و کوچک ماها در اینجا و آنجا - در این نشست و آن مراسم بتوان این عقب ماندگی تاریخی را حد اقل گامی زدود . این است که گفته ام کارها به عهده ی جوانان است هم چپ و هم غیر چپ. مشکل ما « عدم گذر از پروسه ی یک فرهنگ و تربیت دموکراتیک، و عدم امکانات و تجارب و شعورسیاسی ضرور برای پیشرفت است که میتوانست در جامعه ی رشد یافته مرتفع شود- که متأسفانه جامعه ی ما رشد نیافته است - و نتیجه اش نیز وضعیت ماست.» . این اساس وضعیت است. اراده خوب است. اما اساس را تغییر نمیدهد. و اراده گرایی نیز نادرست. بگذریم. ولی کار شما درست است همه ی نظرات را بسنجید و بکوشید خود « مستقل» بیاندیشید. از همه کس میتوان آموخت و خود مستقل اندیشید. ساغ اولون گؤزه ل گونلر.