چندِه صِفا هاکِردِمی، شِه

چندِه صِفا هاکِردِمی، شِه امرالله ابراهیمیِ دور.اَره برارجان حشمت شکری کونفوکار بیـیــِـه تکواندو اوفت دارنه اِما سِه! وِنه پـیـیــِــر چندِ خاکی بیّه، بوُرده(وِنِه یاد زِنه دبوشه!). «قراخیلی شِه رمضانی قربون!»(اَتّا شِفته اَتّا محلّ وَسّه!). جاده‌نظامی، خیابون تهران عطاری اسلامی، چارشنبه‌بازار، تلار، خیابون جویبار آزیتا، شمشیری، کوچه لارمی، ارغوان، اخوان، مهمانسرا، شالیکوبی، مردِمِ شاهیِ دور. راستی اوُ اتّا قادیکِلایی گوُ دِزدِ دور! بقول کیوس: «...اَمِه لِتکا جای امنِ شِکِـروم، سِرخِ ایا اَمِه سِـرِپیش، دوک اِموُ سیوُ تیکا، اَمِه دَسِ اسلحه رِزین بیّه یا کلاسنگ نا که تیرِ دیو- تفنگ! تَله که هم اِشتِمی اَندِه وِسِه نازادیم اِسپه تیکاره، تا که نیره مثلاً اَمِه هواره..» خاروخِش بوئین، دِمبالۀ شعرِ «مشتی برارجان» کیوس گوران، تقدیم کِمه شمِه همشهریونه: (آدرسِ لینکِ دانلود در ادامۀ نظر...)