تبریزی گرامی ، وقتی نویسنده مقاله میدهد به معنای آنست که « اندیشه و راحل» اش را میخواهد راجعه به موضوع در معرض قضاوت خواننده قرار دهد. و خواننده هم توسط « کامنت» قضاوت و فکرش را در آن مورد. اینکه نویسنده «زرسالار است یا فقر سالار» موضوع مقاله نیست. اینکه نویسنده « در گذشته و حال» چه کارها کرده و یا نکرده باز موضوع مقاله نیست. مگر اینکه نویسنده بیوگرافی خود را مطرح کند و خواننده هم به آنها پردازد . اینکه بجای توجه به اندیشه به شخص نویسنده و حتی خورد و خوراک او به پردازیم « موضوع بحث» را منحرف میکند. بهتر است برخورد در مورد موضوع باشد. حداقل دوستان این را از دوره ی ابتدایی تحصیل میدانند که انشاء لازم است درمورد موضوع باشد وگرنه نمره ای کسب نمیکند. هر چند که باارزش باشد. نویسنده دو فکر را در مقاله مطرح کرده: 1- تبعیض فرهنگی؛ 2- راحل ملی گرایی و اسلام صفوی.
تبریزی گرامی ، وقتی نویسنده
تبریزی گرامی ، وقتی نویسنده
آ. ائلیار
میتوان با آنها موافق یا مخالف بود و فکر خود را با دیگران درمیان گذاشت. طرح با قی موضوعات حاشیه روی و خارج شدن از موضوع ست. و بحای روشن کردن پوشیدگیها ما را در میان موضوعات جانبی سرگردان میکند. میخواهم بگویم متد نوین در برابر متد سنتی توجه کنکرت به موضوع ست. نه مثل روش سنتی «حاشیه رویها».