شادروان اقای بازرگان جمله ای به این مفهوم دارد که فداکاری بیش از حد حماقت است. من با نویسنده محترم موافق هستم و بارو دارم که ان خرما فروش عرب و یا ان ماهی فروش شمالی و ان تاجز تبریزی و ان کشاورز کورد و ان بنای قمی در کنار هم با هم هیچ اختلافی نخواهند داشت .بنا به شهادت تاریخ تا جنگ اول جهانی مردم ما ایران هر گونه که بود در کنا رهم زنده گی میکردند تا اینکه سروکله عده ای بنام کمونیست و توده ای در کشو ر پیدا شد و از یک جامعه دهقانی میخواستند کشوری سوسیالیستی بسازندکه تیرشان بسنگ خورد.انها هنوز پیروز نشده رقیبانی مانند فدائی و مجاهد و غیره پیدا شدند که باز همان جامعه دهقانی را میخواستند انقلابی توحیدی بی طبقه واسلامی کنند. این دسته هم از هول حلیم توی دیگ افتادند و جمعیت زیادی را با خود قربانی کردند.بقول معروف حالا هر کی هر کی شده و هر کسی میخواهد از این نمد
برادر عزیز. سازمانهای محترم سیاسی و انقلابی شما در این 35 سال گدذشته یک جلسه مشترک باهم برای اشنائی با یکدیگر بر گزار نکرده اید.شما نشان دادید که توانائی اداره و نشستن در کنا رهم را ندارید .چگونه میخواهید دراینده این کشور و یا بخش هائی از این کشور را اداره کننید؟ سازمانهای محترم سیاسی شما نتوانستید یک اعتصاب عمومی در ایران سازماندهی کننید.
مردم ایران چقدر باید برای شما فداکاری کنند؟ مگر مردم ایران فرزندان خود را در اخیتار مجاهدو توده ای و فدائی و غیره قرار نداند؟
چرا این افراد سر از مسکو و سیبری و باکو و برلین و بغدادو اشرف در اوردند؟
با سواد ها و روسنفکران این کشور مصلح نیستند و هر کشوری در مرحله نخست نیاز به مصلح دارد ونه انقلابی .
روشنفکران این کشور از هر قوم قبیله روح خود را به ارمانهای واهی و مدینه خیالی فاضله فروخته اند.
به حرف پردرد اقای آ. ائلیار گوش بدهیم و دفاع نکنیم. اب راه خود را بهتر میتواند پیدا کند تا به دریا برسد.