ما هر چه قدر هم تفاوت ديدگاه و ايدولوژى داشته باشيم،در فقر تحميلى اشتراك داريم،هنوز هم وقتى خاطرات اذربايجانى هاى چپ را مى خوانى،بعد از گذشت پنجاه سال،وقتى نگاه مى كنى مى بينى چيزى فرق نكرده،انگار صمد عمى اين كتاب را نه در ٥٠ سال پيش،بلكه همين ديروز نوشته است.
يكبار سال ٨٥ وقتى دسته جمعى دستگير شديم،بعد از ٧-٨ ساعت ضرب و شتم وحشيانه،فرمانده نيروى انتظامى نقده امد و با لحنى تحقير اميز گفت،مادرم.... است،جيبهايتان را بيرون بريزيد،اگر سى نفرتان جمعا ٥٠ هزار تومان داشتيد همه تان را ازاد مى كنم،حدسش درست بود،سى نفرمان ٥٠ هزار تومان نداشتيم،بگذريم كه نيم ساعت ندارى ما را به سرمان كوفت و توصيه كرد كه برويد حمالى تان را بكنيد،شما را چه به سياست و تظاهرات،ما براى اذربايجان و زبان مادرى رفته بوديم،ولى يكباره متوجه شديم ما گرسنه هم هستيم،سى نفرمان پول تو جيبى يك نفر ادم معمولى را هم ندارد،هيچكدام
نمى دانم،شايد بى ربط باشد،ولى با خواندن اين مطلب،فورا اين خاطره به ذهنم خطور كرد،اگر بى ربط بود پوزش مى طلبم