در نظراتی که علیه امرالله

امیر ابراهیمی و امرالله ابراهیمی با هم فرق دارند و یکی نیستند. من هر دو را از نزدیک می شناسم. بعد از اینکه خمینی قطعنامه 598 را پذیرفت و قرار آتش بس صادر شد، سازمان مجاهدین سریع تصمیم به عملیات فروغ جاویدان را گرفت و از همه ایرانی های خارج کشور و اردوگاه اسیران در عراق خواست که هر کس می خواهد می تواند بیاید در کارهای پشتیبانی و غیر نظامی کمک کند. دیگر گذشته افراد و یا کی هست و کی نیست مهم نبود و شرط خواستن خودشون بود. امیر ابراهیمی را هم شب عملیات فروغ جاویدان از ترکیه آوردند. 2-3 ماه در اشرف ماند و بعد هم با سازمان آقای مهدی سامع رفت. مدت کوتاهی بعد از آن در سازمان آقای مهدی سامع انشعاب شد و آقای یزدانپناه با بخشی از آن نیروها که به او نزدیک بودند در آنجا ماندند و چند نفری که به آقای سامع نزدیک بودند به ارودگاه پناهندگی رمادیه عراق آمدند و از UN تقاضا پناهندگی کردند. امیر ابراهیمی هم به ارودگاه رمادیه عراق آمد. وضع مالی شان بر عکس ماها که از اشرف آمده بودیم خیلی خوب بود زیرا بعد از انشعاب دارایی های سازمان تقسیم شد و آقای سامع هم خودش در عراق نبود و پولها هم به این افراد رسید. این چیزها را من همان موقع از بچه های خودمان شنیدم و برام مهم نبود که چیری در این مورد بدانم. امیر ابراهیمی در رمادیه دنبال خوش گذرانی بود. بعد از چند سال یکی از آن 60-70 نفری که به غلط کردم افتادند و به ایران باز گشتند به فامیلش در سوئد که او هم مدتی در رمادیه عراق با ما بود نوشت که این آقا راست راست در تهران می گردد. پس اونی که از عراق به ایران رفت امیر ابراهیمی است و با امرالله ابراهیمی فرق دارد.
حالا حرفش را عوض کرد و از هشدار کریم حقی و دوستانش می گوید. خوانندگان محترم اسم کریم حقی را در اینترنت سرچ کنند تا ببینند که هشدار او برای چیست