عنوان ترانه که از سوی احمددی

برگزیده میشوند.برای مثال در یک داستان نام پدر واژه قدیمی انتخاب میشود ولی نام فرزند میتواند اسم جدیدی باشد. از آشنایان من یکی اسمش علی ست و اسم دخترش نورا. همان کاری که من در داستان کابوس کرده ام نام پدر کرم است و نام دختر لاچین(شاهین)، که میتواند هم برای دختر انتخاب شود و هم پسر.و لاچین نیز در داستان، کار و زندگی و کاراکترش " دخترانه-پسرانه" است . در ادبیات -شعر و نثر- یکی از اصول مهم «عادت زدایی=ده ب سیلمه=ؤیره نیش سیلمه) است که در همه زبانها مورد توجه هنرمندان است.البته این کار هم نسبی ست و نه مطلق. و افراط کار را خراب میکند. اما با حالت منطقی رعایتش ضروری ست. واژه «باغیش یا بخشش» از واژه های «عادت شده» است. کلمات مثل لباس اند برای «مفاهیم و معانی». و در طی زمان مندرس میشوند.نیاز هست چیزهای نوی ایجاد یا جستجو شوند. با توجه به این مسایل من عنوان رسانه ای ترانه را «جان یولداش» انتخاب کردم. که برای خواننده در مقایسه با «باغیش،بخشش» تازگی دارد. اما ترانه روی یک احساس ظریف کودکی-قهر- انگشت گذاشته و راحل «اهمیت و زیبایی دوستی» را یادآوری کرده است؛ که بسیار زیباست. در حقیقت دو مقوله ی قهر و دوستی کودکی مطرح است و با گفتن «جان یولداش ،با مفهومی که بخشش در آن مستتر است»، و در متن هم آمده ، موضوع روشن میشود.متن، ترانه ای ست زیبا،ساده، و کودکانه؛ که مهمترین مسئله کودکان-دوستی- را ارج می نهد.اجرای آن حتماً برای کودکان سرور انگیز و آموزنده خواهد بود.