هیچ چیز حقیقت مطلق نیست! چون

دارای ریشه علمی و قابل اثبات نیست! زیرا هیچکس نمی داند که جهان چیست؟ در روابط اجتماعی انسان، حقیقت مطلق، پایه علمی ندارد. هیچکس حقیقت مطلق نیست. و تنها در فضای انعطاف پذیر تبادل نظر، یعنی در فضای دمکراسی، پلورالیسم سیاسی، و تبادل افکار است که حقوق بشر، و احترام به انسان، و احترام بحقوق مدنی او مورد مداقه جدی قرار میگیرد. ایدئولوژیهائی که دیکتاتوری جمعی را تبلیغ میکنند، هیچ فرقی با ایدئولوژی دینی ندارند. زیرا دیکتاتوری دیکتاتوریست! تنها احترام به رای مردم (دمکراسی)، و قانون و حقوق انسان، و (احترام متقابل به یکدیگر)، رعایت حقوق مدنی، زبانی، فرهنگی، و آزادیهای سیاسی است، که فضای رشد جامعه، و همزیستی مسالمت آمیز را فراهم میسازد. و صلح را به ارمغان میآورد. هیچکس عقل کل نیست. هیچکس!، و یا هیچ تفکری حقیقت مطلق نیست. هر چیزی نسبی است. حتا دمکراسی. و نسبی بودن دمکراسی است، که زمینه بحث و تبادل نظر را بوجود می آورد. دمکراسی هارمونی نیست. دمکراسی بله گوئی نیست. دمکراسی فرهنگ انتقاد، فرهنگ بحث و گفتگو و جدل است. مردم گوسفند نیستند، که دنبال یک نفر چوپان راه بیفتند. هر انسانی صاحب اندیشه است. و باید به رای آن احترام گذاشت. چه خوشمان بیاید، چه خوشمان نیاید. و ملیتهای ایرانی صاحب اندیشه و تفکرات سیاسی خود هستند، و کسی که از دمکراسی حرف میزند، و به آن باور دارد، لازم است به حقوق وخواست مللیتهای ایران احترام بگذارد. و از شانتاژ، دروغ و نیرنگ، و کلاه گذاشتن سر مردم پرهیز بکند.