مستقل شدن در خارج ١٠ برابر سختتر از داخل است،اگر هم تازه وارد باشى و در پس انداز تحفه اى نباشد،اين شايد بيش از١٠٠ برابر باشد،از روز اول مجادله مى كنى،يادم مى ايد وقتى با دوستان فارس زبانم بيرون مى رفتيم،يا در جمعى دو سه نفر خارجى بوديم،وقتى كسى مى پرسيد زبان اولت چيست،مى دانست كه من اذربايجانى ام،مى پريد عوض من جواب مى داد كه پرشين است،براى خودم من اهميتى نداشت،چون كسى هم كه مى پرسد اصولا سوالى مى كند و مى گذرد،ولى بعد از چند بار لج كردم،و چنان جواب دندان شكنى مى دادم كه شهره اين شهر کوچك شده ام،و بگذريم كه چون پرهياهو هم هستم دو شكايت رسمى هم به كميته ضد نژاد پرستى تقديم كرديم،اين فقط يك از بدو ورود به اين محيط كه اول مجبورا در اول مهاجرت دست فارس زبانهاى عزيز است،ولى بعدا البته كه اشناتر شدى اصولا ديگر كارى از دستشان بر نمى ايد،من به لوايى عزيز توصيه مى كنم كه كمى مقاومت را زيادتر
البته ناگفته نماند ثناگوى و مجيز گوى كسى و تشكيلاتى هم نباشى،حتى اذربايجانى ،كسى برايت تره هم خرد نمى كنند،حالا كمك به كنار،نه كسى حالت را مى پرسد نه حال كسى را مى توانى بپرسى،و اصولا اگر زبانت دراز و منتقد هم باشى كه كارت زار است.
البته من اسانتر توانستم اين مراحل را پشت سر بگذارم چونكه بيشتر بقول دوستان بيشتر مرد چماق هستم تا فكر يا نوشتن،ولى روح نازك و حساس لوايى كه عمرى فقط درگير نوشتن و خواندن بوده،خراش برداشته،اميدوارم كه مشكلاتت به زودى حل شود،گرسنگان و كسانى كه ديده نمى شوند به تو احتياج دارند