جناب ناظر سلام، کاملا درست
بهنام چنگائی
جناب ناظر سلام، کاملا درست است، ما باید هوشیارانه مراقب حقوق نوع بشر باشیم و از آن در همه حال بی هر اما و اگری دفاع جانانه، فراایدئولوژیک و فراملی و مسلکی کنیم. به ویژه هنگامی که از جنایات ضد بشری ساختار برترجو و نژادپرست صهیونیست های حاکم بر دستگاه رهبری اسرائیل صحبت و نقد به میان می آید، هیچگاه نباید فراموش کنیم که در گذشته ها بر پیشینیان مظلوم یهودی چه ها که نرفته است. لااقل من به عنوان یک چپ و کمونیست که شما آنان را منادی ضد یهودیت و یا ضد اسرائیل نامیده اید، با صراحت و صداقت اعلام می کنم که چپ ها، این دید سخیف و نادرست را که شما بخوبی آن را نقد کردید بر خود جایز ندانسته و نمی دانند و به شما هم با صمیمیت می گویم که چپ ایران و یا چپ جهان به دلیل دیدگاه های ضد بهره کشانه اش، که همان استثمار انسان از انسان باشد، آنها هیچگاه نمی توانند با مردم اسرائیل همچون دیگر ملت ها جهان دور و نزدیک
دوستی و همدردی اجتماعی، انسانی و خصوصا طبقاتی نداشته باشد. در تیجه من به یقین و با اطمینان کامل میدانم که تمام تعارضات و تبعیضات معمول در هر جامعه طبقاتی، در همان اسرائیل یهودی نیز بسیار گزنده است و بسان دیگر کشورهای مسیحی و یا مسلمان تنگدستی و نداری اکثریت مردم، وجود تلخ و ناگوار دارد و لاجرم می باید مردم اسرائیل مبارزات ضد سرمایه داری را برای رهائی از فرودستی در آنجا به امر جاری، الزامی و همگانی فرارویانده و آینده ی خود را از مناقع سرمایه جدا سازند. و حالا نوبت حزب کمونیست اسرائیل است که بیش از همیشه به دادخواهی مردم بی دفاع در برابر مستبدان حکومتی و مقتدران سرمایه دار و بهره کش برخیزد. مسلما ناملایمات متدوال جهان و معادلات سرمایه، پیش از همه مردم زحمتکش هر دیاری را، ابتدئا به زیر تیغ صاحبان کار و سرمایه خودی می فرستد و پوستشان را می کشد. در اسرائیل هم همچنین است و یهودی بودن مزیتی برای تعدیل ارزش افزوده ندارد، مگر تولید، سود و انباشت سرمایه ی ناشی از آن! این حقایق و فشارهای کمرشکن جوامع طبقاتی، هیچکدام مقوله ای اخلاقی و آرمانی نبوده و نیستند. زیرا: سرمایه تعلق کشوری، عقیدتی و ملیتی ندارد و خصوصا با ساختار اخیر نئولیبرالیسم، هر جا سود باشد، موطن داراست و برای همین سود است که کارگر یهودی و غیرو برای سرمایه فرق ندارد و همه را به یکسان با اندک تفاوتی در دراز مدت به جان آورده و می آورد. فقرها، محرومیت ها و نارسائی هائی که همه کارگران زحمتکش جهان را به سنگینی خرد می کند و هستی آتی زن و بچه های آنان را ویران و روز بروز فردایشان را هم شکننده تر کرده است. و مسلما جامعه مظلوم و مزدبگیر یهودی نیز از طریق کلان سرمایه داران ریاکار صهیونست همچون خامنه ای شیعی، کارگران شیعی و یهودی خود را بیش از دیگران مورد بهره کشی قرار می دهند. و سرآخر اینکه بی هر شک و گمانی، فرد شما و دیگر شهروندان اسرائیل، ناگزیر طبق روال جاری و جهانی تابع اراده و قانون انباشت سرمایه برای صاحبان کار باشند و می باشند و برای از ما بهتران صهیون و سرمایه داران لابی آنها خود مطیع خواست دولت مردان قرار دهند و مصیبت های جامعه ی سرمایه سالار را بر کول نحیف خود بکشند. جناب ناظر و دوست عزیز: اگر چپ ایران محکومیت ها، نقدها و سرکوفت هائی بر ساختار ضدبشری اسرائیل داشته، که البته بسیار هم داشته است و ابعاد آنها بزرگ هست، این تنقیدها بیرون از دوایر یهودی ستیزی بوده و هرگز بر علیه شهروندان اسرائیل نبوده است. به خوبی یادم می آید که پس از جرقه ی 17 سپتامبر 2011 که جنبش خیابانی وال استریت شکل گرفت و خیزش 99% ها را در سطح آمریکا گسترش داد؛ تأثیرات همین جنبش که خود آن نیز متاثر از مبارزان مردم اسپانیا و انقلاب شکست خورده مصر بود، به سرعت جهانی شد. من کاملا شفاف به خاطر دارم که در همان اوج اعتراضات آمریکائی های و جهانی بر علیه نابرابری ها و ثروت اندوزی های آن (یک درصدی ها) یادم نمی آید که در کدام روز بود. ولی بیش از یک میلیون شهروند اسرائیلی در تلاویو به خیابان ها آمدمد، و در مخالفت با دولت ضدمردمی و همچنین در اعتراض به اوضاع کار، درآمد ناچیز و گرانی سبد زندگی بزرگترین تظاهرات شگفت انگیز تاریخی مردم اسرائیل را در برابر چشمان واخورده جهانیان به تماشا گذاشتند. تا آن روز شاید مردم عادی جهان درک روشنی از ساختار دولت صهیونیست و چگونگی فقر و یا رفاه اکثریت مردم اسرائیل نداشتند و شاید هم تصور بر این بود؛ که به مردم کار اسرائیل لااقل از همان مردم فلسطین سرگردان و بیکار خیلی بهتر و متفاوت تر می گذرد اما پس از آن تضاهرات گسترده و علنی و شنیدن شعارها و درخواست ها، مردم جهان پی به زندگی شهروندان محروم آن دیار بردند و من شخصا با غروری بلند و انسانی اعتراضات آن روزهای مردم اسرائیل را ستودم. بسیار طولانی شد. پوزش می خو