گرامی، چپ ایران از یک قرن پیش اصول کار خود را اعلام کرده و با آن اصول هم کار میکند:«چاره ی رنجبران آگاهی و وحدت و تشکیلات است. » . من نوشته ام چپ ایران سازمان ملل نیست که قطعنامه صادر کند. و کارخانه اعلامیه سازی هم ندارد. چپ کار خودش را میکند. اگر سئوال دارید به یک سازمان چپ بنویسید و جواب بخواهید . شاید دوست دارند انجام بدهند. من تنها اصول را میتوانم بیان کنم. فکر خود را به «کم و بیش» آوردن نبندید. اگر میخواهید پیش بروید. تکان بخورید.مثال: ما در بحث خود یک جسم "چند ضلعی نامنظم" داریم. مشکل این است که هرکس در یک گوشه گیر کرده . و تنها اطراف خود را می بیند و از زوایا و اضلاع دیگر خبر ندارد. اعلامیه دادیم-مقاله- که آدمهای ساکن در زاویه های مختلف، « دید» خود را روی میز بگذارند تا «همه ی اضلاع و زوایای» این جسم نا منظم «شناخته» بشود. و ما بتوانیم «درک و تصور روشنی» از آن داشته باشیم.
گرامی، چپ ایران از یک قرن پیش
گرامی، چپ ایران از یک قرن پیش
آ. ائلیار
کار و عمل ما را روشنگری گویند. که یاری میکند ابعاد «ناروشن» جسم برای همه شناخته و روشن شود. و تا جایی که از دست ما بر آمد اینکار را به کمک هم کردیم. اگر رضایت بخش نیست باید ببخشید «توان ما» بیش از این نیست. اما جای تأسف است که دوست بسیار عزیز ما که شما باشید، بجای توجه به تلاش صادقانه ی ما برای شناخت، به چشم تان "عینک کم و بیش" آوردن زده اید! و با آن جسم و تلاش ما را نظاره میکنید. یعنی که میخواهید در «عدم آگاهی» بمانید! و تاریکی ها را دوست دارید. و عادت کرده اید. انگار عدم شناخت برایتان «شناخت ناب» است و تاریکی روشنایی! وضع تان غم انگیز است. نه برای خود. بدیگران! بهتر است خود را تغییر دهید.