ملت نه پرستش دارد نه افتخار

ملت نه پرستش دارد نه افتخار. مردمانی هستند مثل همه دارند زندگی میکنند. ما هم برحسب تصادف عضو یکی از اینها هستیم.آنچه قابل پرستش است یا به عبارت دقیق تر و درست تر قابل دوست داشتن است «انسانیت» یک ملت و مردم است، آزادیخواهی آگاهانه و سیاستهای درست و جا افتاده و بموقع آن است که احترام و محبت در دلها میافریند. سیاست مدار من میاید شعار بی موقع میدهد و من باید از خجالت نادرستی آن بنویسم که « مجبورم سرم را پایین کنم و سرشکسته شوم». خوب این نمی تواند در دل من حس احترام ایجاد کند چگونه میخواهد در ایران و جهان مورد حمایت و همبستگی معنوی قرار بگیرد. « با شعار فارس سگ» پیروزی بدست میاید؟ یا شکست؟ حمایت و محبت ایجاد میشود یا «دوری و بی اعتنایی»؟ اگر حرکت آذر بایجان توانست «سلامی که به کوبانی کردم» از من بگیرد آن وقت مطمئنم ما پیروز میشویم. اما میدانم که دوستان ما چنین شایستگی را ندارند.