دوستی که «به من» پیام نوشته دچار اشتباه بزرگی ست. استراتزی خود را داده دست طرف مقابل که آن را تعیین کند. برایش. ولی استراتژی من دست خودم است و خودم تعیین میکنم و آنرا دست طرف مقابل نمیدهم. استراتژی من « دوستی و همبستگی و دفاع از آزادی» ست.حتی دفاع از حق مخالف خود . این را من تعیین میکنم و ربطی به این ندارد که او «از من حمایت میکند یا نمی کند». راه درست من جدا از راه اوست. اگر طرف مقابل دارای فرهنگ مترقی باشد و کار من را درست بداند میتواند حمایت کند. اگر نمی کند یا اشکال از من است یا از او . که در طی زمان مشخص میشود. با وضع و سیاستی که آذربایجان دارد معلوم است که کسی از من حمایت نمی کند. تا من اشکال اساسی دارم نباید انتظار داشته باشم که طرف مقابل حمایت کند. چرا من بر کوبانی سلام میکنم ولی نمی توانم به «اقلیم» سلام کنم؟ هر دو هم کرد اند. یکی احترام آفریده دیگری نتوانسته. ساده است.
دوستی که «به من» پیام نوشته
دوستی که «به من» پیام نوشته
آ. ائلیار
درتاریخ کرد قاضی محمد برایم قابل احترام است و سمیتگو نه. چون نتوانسته این کار را بکند. اینجا منظور از «احترام» علاقه ی قلبی ست و گرنه هر انسانی قابل احترام است صرف نظر از اینکه چه جرمی دارد. حال فعال دو آتشه ی آذربایجانی را مورد توجه قرار دهیم: وقتی من میخواهم نظرم را مطرح کنم، میگوید«تو خودت را داخل موضوع نکن»! بعد «فحش میدهد»؛ بعد «تهدید جانی نوشتاری میکند»! «شعار فارس سگ» میدهد.و شعارهای خیالی و نفرت آفرین. و... خوب این آدم نشان میدهد که «داعشی»ست. و کارش ربطی به آزادی و حقون و انسان ندارد . این شخص و مانندهای آن که کم نیستند چگونه میتوانند حمایت ایجاد کنند؟ ریشه اینها را هم می جویی یا دکتر از آب در میایند یا با تحصیلات و یا مشکوک. که معلوم نیست از کدام طرف مأموریت دارند و سیاست «دشمنی و نفرت و زورگویی» را پیش می برند. خوب اینگونه حرکات بسیاراند و نادر نیستند. اینها جنبش را تهی کرده و به شکست میکشانند. بگذریم که راه جنبش با تاکتیک و استراتژی غالبی که دارد خودش هم عامل اصلی شکست است.