شاعر را چه کار بکار سیاست؟!

ضد جامعه خواهد بود. نتیجه اش همین میشود که میبینیم. متاسفانه در فرهنگ قرون وسطائی و عصر پارینه سنگی جغرافیای ایران، افراد سیاستکار، با دک و پز و گستاخی تمام، فکر میکنند که همه کاره اند، مثل آچار فرانسه به هر پیچی میخورند، و به هر چیزی نسخه صادر میکنند. چنین آدمهائی در واقع همه کاره، و در حقیقت هیچکاره اند! اینان با فخر فروشی مزمن بدان عادت کرده اند، و شاید گمان میکنند مردم گوسفند اند، و چیزی حالیشان نیست. در صورتیکه هیچکدام آقایان صلاحیت گرداندن حتا یک گروه کوچکی را نیز ندارند. و اغلبشان حتا سواد درست حسابی هم ندارند، که معنی واقعی دمکراسی را بفهمند. و اگر هم داشته باشند، حتا نمیدانند، که چطوری باید دمکرات و بشر دوست بود، و چگونه باید دمکراسی را بکار بست. و اگر همین قانون دمکراسی اروپا را، بدهند دست آقایان، و بگویند، ببر در ایران پیاده اش کن، چنانکه از ادعا و گفتار و رفتارشان معلوم است، آقایان حتا به همان قانون نیز ترحمی نمیکنند، و چنان آنرا ضایع و از محتوا خالی میکنند، که به هیچ چیزی جور در نمی آید. اینان با گستاخی توصیف ناپذیری، از زمین و زمان و اعصار قرون بحث میکنند، اما وقتی که از حقوق ملی، و مدنی ملل غیر فارس صحبتی میشود، به ناگاه رگ گردنشان بیرون میزند، و چشمانشان از حدقه بیرون میآید، که چرا از حقوق مردمان غیر فارس سخنی گفته میشود. و همان آن موضوع را عوض کرده از راسیسم نژادی، بآغوش نهلیسم پناه می برند. آقایان عادت کرده اند، تا زمانی از آزادی و حقوق بشر صحبت میکنند، که حرفی از مسئله ملی ملل غیر فارس در میان نباشد. اما اگر کسی از حقوق زبانی، ملی ـ مدنی، مردمان غیر فارس، صحبتی بمیان آورد، بلافاصله آلرژی پان ایرانیستی شان سر باز میکند، و فورا کلمه " هَمهَ با هم" آخوند خمینی را تکرار میکنند، که مبادا کسی از حقوق زبانی، و ملی مدنی خود سخنی بگوید. چنانکه شواهد نشان میدهد، همین تفکر ارتجاعی و توتالیتر عامل تشتت و گسست گروههای باصطلاح اپوزیسیون بوده است، اپوزیسیونی که هشتاد درصد آنرا ملل غیر فارس تشکیل میدادند، و خیلی وقت است که از بدنه سازمانهای سابق کنده شده، و در راستای احزاب و سازمانهای ملی خود، متشکل گشته اند، و خواهان استرداد حقوق زبانی، ملی ـ مدنی و آزادیهای سیاسی و "حق تعیین سرنوشت خود" هستند. و نیازی به اپوزیسیون باصطلاح سرتاسری، که مثل باد کنک ترکیده، و تنها پوسته خشک و خالی، از آن باقیمانده است ندارند. زیرا اغلب اینان با سیاستهای رژیم اسلامی همسو هستند. و 35 سال است که در فکر اصلاح دیکتاتور های رژیم، همچنین در فکر ابقا و طولانی کردن عمر آن اند و منافع آنی و آتی و استیلای زبانی، و فرهنگ عقب مانده خود را در بقا و استمرار رژیم اسلامی میبینند. در حقیقت سازمانهای نامبرد باصطلاح سرتاسری، خیلی وقت است که به اضمحلال رفته است. و بجای آن بعضی محافل پان ایرانیستی،که فاقد هر گونه صلاحیت سیاسی هستند، خود را سازمان سرتاسری مینامند، و بجای باور وجدانی به دمکراسی، و حقوق بشر، در فکر امیال پان ایرانیستی خود میباشند، و کوچکترین تاثیری در پروسه سیاسی ایران ندارند. و بود و نبودشان اصلا بشمار نمیآید. و هر از گاهی برای هوا خوری، و تقلیل انزوای پوک کننده خارج، در محفلی جمع میشوند و اسم آنرا کنگره میگذارند.