دفتر خاطرات عزیزم، این روزها

به هر حال اگه این بچه کرد یا ارمنی باشه که غمی نیست. اگه کرد بود و زیادی بلبل زبونی کرد، به جای 4 سال، 14 سال بندازنش اون تو تا حالش جا بیاد. اگه ارمنی بود، فدای سر طیب، 40 سال بندازنش اون تو تا حساب کار دستش بیاد. حالا اگه روزی - روزگاری یه عده هم حرف زیادی زدن، من میام 10 تا 10 تا کامنت میذارم و میگم که مثلا نوام چامسکی داره میاد ترکیه تا بولدوزر روندن رو از شوفرهای ترک یاد بگیره. کی به کیه! جاده خاکیه بزن بریم تاریکیه. ایران گلوبال دیگه.
اما دفتر خاطرات عزیزم، اگه این بچه ترک بود، اون وقت چی؟ اون وقت این دهاتیای فارسستان نمیان بگن تو که این قدر ترکیه ترکیه کردی، خوب اونجا هم یه جاییه مثل ولایت خودمون که! یه وقت نمیان بگن اون مملکتی که بچه 16 ساله رو 4 سال آزگار واسه یه انتقاد بکنن تو زندون همچین تحفه ای هم نیست که تو این قدر کردیش تو بوق؟ اون وقت من جواب این یه مشت دهاتی رو چی بدم؟
راستش دفتر خاطرات عزیزم، بعضی وقتا خیال برم میداره که انگار این طیب هم داره یه خورده زیاده روی میکنه. هر چند که طیب تو فن مذاکره خیلی کارش درسته و خیلی قبولش دارم، اما به هر حال بایس به فکر آبروی ما هم باشه. حالا هر چی هم صفحه های تو رو ورق میزنم، چیزی پیدا نمیکنم که بتونه کمکم بکنه. فکر کنم بهتره برم یه چرت بخوابم تا بعد. اما فردا دیگه حتما باید یه راه حلی واسه این مشکل پیدا کنم. آخه اگه من روزی دو – سه دفعه حال این شاهنامه خونهای کویرنشین رو نگیرم، دق میکنم. کلا خواب واسه باز شدن اندیشه خیلی مفیده. حالا یادم نیست این جمله از ضیا گوک آلپ بود یا نیهال آتسیز یا کی. البته خودت میدونی که من که کتابهای اونا رو هم نخوندم؛ همین جوری یه جایی شنیدم ... ولی یادم نیست کجا. شاید تو سخنرانی دولت باغچالی بود. حالا برم بگیرم بخوابم تا فردا.