احمدی زاده گرامی، نویسنده ایی که نامزد برنده جایزه نوبل شود، حتماً نباید رمانش به یک زبان زنده دنیا نوشته شده باشد.
اگر در محیطی که هدایت، جمالزاده و یا بزرگ علوی زندگی میکردند، فضای بازتری میبود و نویسنگان مجبور نمیشدند کتابها را در خارج از کشور چاپ کنند، بی شک ما میتوانستیم شاهد نویسندگانی با قدرت فانتزی بالایی باشیم. اگرمشابه کتاب بوف کور بیشتر خلق میشد و بزبانهای زنده برگردانده میشدند، شانس نامزدی جایزه نوبل برایشان به همان اندازه کتابهای بیگانه و طاعون آلبر کامو میتوانست وجود داشته باشد.
در کشوری که نویسند گانش را در روز روشن سر میبرند و اتوبوس آنها را در دره ایی واژگون میکنند، خودسانسوری ریشه را خواهد سوزاند.
رمان حتی اگر بزبانهای ترکی ویا کردی نیز نوشته شود، سرنوشتی بهتر از رمان فارسی نخواهد داشت. در این اواخر حتی رمانی از حوضه زبانهای
احمدی زاده گرامی، نویسنده ایی
احمدی زاده گرامی، نویسنده ایی
Anonymous
اسلاو درخشش نکرده است. خانم زویا پیرزاد نمونه یک نویسنده فارسی نویس است که پس از برگردان آثارش به زبانهای فرانسه وانگلیسی، از او صحبت میشود و شوالیه فرانس باو اهدا شد.