جناب آقای یوسف آذربایجان!

و عمرم را صرف وطنم کرده ام نه در حرف و گفتار ، بلکه در عمل. البته حرف و گفتار هم برای مبارزه ما از ضروریات است، اما بسیاری از این گفتارها هستند که مبارزه هویت طلبی ما را به بیراهه کشانده اند.
پیش رویمان مردمی داریم آسیمیله شده. توی خانه شان هم با بچه هایشان به زبان فارسی حرف می زنند. وقتیکه باهاشان از لزوم زبان مادری صحبت به میان می آوریم، حتی خود دوستانمان هم به ما می گویند توهم که آذربادیمجانچی شده ای. حال شما می خواهید با شعار استقلال، این مردم را پشت سرتان ببینید؟ ما حقوقمان را در داخل کشوری بنام ایران از دست داده ایم و در راه کسب آن از پای نخواهیم نشست. شما، پشت ویترین قنادی، کیک رنگین و خوشمزه ای را برای ماهای با جیب خالی نشانمان می دهید و بر سرمان می کوبید خاک توی سرتان با آن نان و پنیری که می خورید، نگه کن کیک را. چرا آن را نمی خوری. دوست عزیزم، اینجا خاورمیانه است، اروپا نیست. توی خاورمیانه استقلال، جنگ طلب می کند، سلاح و نیروی نظامی می خواهد، خون و کشتار می طلبد.
دوست عزیزم! من کاملا متوجه نقطه نظرات شما هستم. اما شما همیشه از یک دریچه نگاه می کنید و هر بار هم مرا متهم کرده اید. یکبارهم که شده سوای از بزرگنمایی هایی که برخی فعالین ملی می کنند، از خودتان بپرسید واقعا در وضعیت کنونی امکان استقلال آذربایجان وجود دارد؟