ائلیار عزیز!

راست می گویید راسیست، راسیست است یا آغ اولسون یا قارا. اما نقطه مهمی است که نباید فراموش کرد. از این راسیسم چه سودی نصیب فارس شده و چه نغعی به غیر فارس رسیده است.
راسیست فارس دو دسته است: یکی) حکومت، بنا بر دلایلی که ذکر کردم، صد سال است در خدمت فرهنگ فارس است. دیگری) مخالف حکومت، که بیمار است و بعضا بیماری اش آنچنان بالا می گیرد که برای مبارزه با راسیست اتنیکی حتی حاضر است در کنار حکومتی که مخالفش هست قرار بگیرد.
اما راسیست اتنیکی از کجا پیدایش می شود؟
خفقان هست، دیکتاتوری بیداد می کند. ثروت کشور به غارت می رود. مردم بر می خیزند، اما سرکوب می شوند.
اتنیک ها علاوه بر اینها درد مضاعفی هم دارند. هم ثروتشان به یغما می رود هم هویتشان. برمی خیزند، اما سرکوب می شوند و باز سرکوب می شوند. به مرحله ای می رسند که مثل دینامیت منفجر خواهند شد.
راسیست تباری حکومتی برایشان القاء می کند: اینجا وطن شما نیست. هویت بدون داشتن کشور مستقل امکان پذیر نیست و در نتیجه اتنیک ها را از هم منفک می کند و هر کدام را دنبال یک نخود سیاه می فرستد و حتی به جان هم می اندازد.
در واقع راسیست اتنیکی واکنشی است در مقابل راسیست تباری حکومتی.
حکومت دیکتاتور، عاشق و دلباخته راسیسم فارس نیست. درد او چپاول و غارت است و بس. برای او راسیسم فارس و ترک و کرد هیچ فرقی ندارد، اما در حال حاضر تحت لوای راسیسم فارس براحتی به اهداف خود می رسد.
اگر همه اینها را خلاصه کنیم، خواهیم داشت:
کشور باز به تاراج می رود. راسیسم فارس در اوج است. در نتیجه ادبیات و فرهنگ و هنر فارس از تمامی موهبت ها برخوردار است. راسیست اتنیکی، تنهاست. گوشه زندان است. مارک مزدور بیگانه برپیشانی اش زده شده است. تاریخ، فرهنگ و ادبیاتش باز لگدمال شده است. به خاطر همین معادله ای که نوشته اید زیاد هم حالت تساوی ندارد.