به نظر من، عصر حاضر را شاید (

به نظر من، عصر حاضر را شاید ( دوران حضور ) نامید، این حضور فقط با برجسته شدن عامل زبان به عنوان شکل دهنده اصلی‌ پارادایم حاکم بر جامعه، قابل تعریف است، در حیطه زبان فارسی‌، ما در ( دوران حضور ) قرار نداریم و به نوعی در ( دوران کپسول ) قرار داده شده ایم، یا این وضعیت بر ما تحمیل شده است، تکنولوژی نیز با انقلاب اطلاعاتی طلوعی دیگر را در افق زندگی‌ بشر دمیده است و آن ( زدودن تضاد ابزار با معناا ) است، در کّل محدودیت ما، به تناسب ظرفیت زبان فارسی‌ ، ذهن ما را در تنگنای زمان و روایت پوچی جامعه‌ای که قادر به حصول ( دیدی پیشرو ) نیست در زیر پتک ( روح زمانه ) قرار داده است.