آقای تبریزی و دیگر

درد حفظ تمامیت ارضی ایران است و یا در بهترین حالت درد شما درک نادرست و برداشت بورژوایی شما از آموزشهای سوسیالیستی است.
تبریزی عزیز، مارکس انترناسیونالیست از ملت شدن کارگران و از کارگران برده و اسیر شده توسط کاران انگلیسی صحبت میکرد و از استقلال ملی ایرلند، لهستان و هندوستان قاطعانه دفاع میکرد. شما که کاتولیک تر از پاپ شدید و یا کاسه داغ تر از آش شدید قابل علاج نیستید.
تبریزی گرامی این مثل قدیمی خودتان است که میگوید: با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمیشود. آقا جان با انترناسیونالیسسسست انترناسیونالیییسسسست گفتن هیچ یک از دردهای کارگران آذربایجان و کردستان و غیره حل نمی شوند. بقول ترکها بیا کج بنشینیم و راست و درست حرف بزنیم. اگر آذربایجان ، کردستان، عربستان و بلوچستان و ترکمنستان از ایران جدا نشوند و به کشور مستقل تبدیل نشوند هیچ وقت نمی توان از سوسیالیسم حرف زد. ایران یا فارسستان شما زمانی سوسیالیسم و دمکراسی را تجربه خواهد کرد که ملل تحت ستم از ایران جدا شوند و دولت و کشور مستقل تشکیل دهند. دفاع از استقلال ملی و حمایت از جنبشهای ملی در ایران انترناسیونالیسم واقعی است. دشمنی با جنبشهای ملی و دمکراتیک و دفاع از استعمار و اشغالگری دولت بورژوایی، فاشیست و اسلامی ایران انترناسیونالیسم نیست.
دوست عزیز انترناسیونالیسم کشک نیست که از دکان سر کوچه آن را بخریم. آرام باش و کلاه خودت را جلو ات بگذار درست و حسابی فکر بکن . شما مثلی خوبی دارید که میگوید: «سنگ بزرگ نشانه ی نزدن است». انترناسیونالیسم لقمه بزرگی است.
زنده باد استقلال آذربایجان
زنده باد سوسیالیسم