زبان فارسی ( در اصل دری)
Anonymous
زبان فارسی ( در اصل دری) زبانی وارداتی است و هیچگاه یکی از زبانهای بومی این منطقه نبوده است.
به موازات گسترش امپراطوری های ترکان در جهان، زبان دری ، زبان کتابت و دیوانی آنها گردید. ترکها با خود این زبان را به هر جا که می رفتند و حکومت می کردند می بردند.
ترکها و بسیاری از قومیتهای تحت حکومتشان اشعار خود را به این زبان می سرودند و آفریشهای ادبی خود را به این زبان خلق می کردند. زبان دری که بعدها به فارسی معروف گردید ، همان قدر بومی ایران کنونی است که بومی هند و آسیای
صغیر و دیگرنواحی است. این زبان در اصل زبانی از زبانهای تاتهای آسیای مرکزی بوده است که توسط سامانیان زبان درباری شد و غزنوی ها نیز به دلیل تربیت و تحصیل در دربار سامانیان آن را آموختند و زبان درباری خود ساختند و با گسترش امپراطوری خود به خراسان کنوی ایران و هندوستان این زبان نیز مرزهای دیوانی اش گسترش یافت. بعد از این سلسله سلجوقیان شاخه ای دیگر از ترکها این زبان را از دربار غزنویان اخذ کردند و از سند تا نیل ، آسیای صغیر ، قفقاز ، عراق و غیره گسترش دادند. کاربرد این زبان در دربارها به یکی از سنتها و عادات ترکها و دیگر دربارها تبدیل شد.
مقارن با نفوذ غربی ها در شرق و جهان سرنوشت این زبان نیز دچار تحولات عمیقی شد. با تسلط بریتانیا بر هند این زبان از دیوان برانداخته شد و در افغانستان دچار افولی نسبی گردید و جایگاه قبلی خود را با پشتونی تقسیم کرد و در قفقاز و آسیای صغیر ناچار شد جای خود را با به همراه خود یعنی زبان ترکی بدهد و تنها در ایران بود که سیاست انگلیس ایجاب می کرد یگانه زبان این کشور که میراث امپراطوری قاجار بود عنوان گردد و با تاریخ سازی هایی چنین تلقی گردد که گویا زادگاه این زبان ممالک محروسه قاجار که به ایران شهرت یافته بود می باشد.
این در حالی است که در شمال غرب و قسمتهای مختلف و پر جمعیت آن ترکها زندگی می کردند و در بخشهایی از مرکز ، جنوب، غرب ، شرق و شمال آن اعاجمی زندگی می کرده اندکه زبانهایی پراکنده داشته اند که به سختی می توانستند زبان همدیگر را بفهمند و در طول تاریخ به ناچاز از اتخاذ زبان سومی برای ایجاد ارتباطات وسیع با دیگران بوده اند. دقیقا همین پراکندگی زبانی بوده است که سبب شده است اعراب به آنها عجم و ترکها تات نام دهند و هر دو در معنی هب معنای کسی که زبانش گنگ و نارساست.
در حقیقت با ایجاد تصورات نادرست ملی ناشی از تبلیغات در عصر پهلوی است که سه مفهوم مجزا امروزه در نظر شهروندان ایران یکی پنداشته شده و به وجود قومیتی تاریخی به نام فارس معتقد گردیده اند. این سه مفهوم مجزا عبارتند از : جغرافیای ایالت فارس ، زبان دری ، تاتها یا عجمهایی که زبانی متفرق دارند.
کافی است در مورد زبانهای مناطق مختلف ایران تحقیقاتی انجام دهید تا بفهمید که زبان فارسی در این کشور ریشه های تاریخی با منشا قومیتی ندارد.
در سایه همین نگرش است که توهمات تاریخی کوروش و هخامنشی پذیرش عام یافته است و نیز ترکها که خود ناشر این زبان بوده اند اینک بیگانه و مهاجر پنداشته شوند. حتی در بعضی موارد به صورت معکوس قضاوت شده و ترکی وارداتی تصور می شود . در حالی که این زبان دری است که وارداتی است و ترکها اتفاقا در شهرهای بزرگ ایران نظیر تهران ، اصفهان ، یزد ، شیراز ، کرمان ، مشهد و غیره آسیمیله شده اند و زبانشان زبان دیوانی ای شده است که خود مروج آن بوده اند.
مقارن با نفوذ غربی ها در شرق و جهان سرنوشت این زبان نیز دچار تحولات عمیقی شد. با تسلط بریتانیا بر هند این زبان از دیوان برانداخته شد و در افغانستان دچار افولی نسبی گردید و جایگاه قبلی خود را با پشتونی تقسیم کرد و در قفقاز و آسیای صغیر ناچار شد جای خود را با به همراه خود یعنی زبان ترکی بدهد و تنها در ایران بود که سیاست انگلیس ایجاب می کرد یگانه زبان این کشور که میراث امپراطوری قاجار بود عنوان گردد و با تاریخ سازی هایی چنین تلقی گردد که گویا زادگاه این زبان ممالک محروسه قاجار که به ایران شهرت یافته بود می باشد.
این در حالی است که در شمال غرب و قسمتهای مختلف و پر جمعیت آن ترکها زندگی می کردند و در بخشهایی از مرکز ، جنوب، غرب ، شرق و شمال آن اعاجمی زندگی می کرده اندکه زبانهایی پراکنده داشته اند که به سختی می توانستند زبان همدیگر را بفهمند و در طول تاریخ به ناچاز از اتخاذ زبان سومی برای ایجاد ارتباطات وسیع با دیگران بوده اند. دقیقا همین پراکندگی زبانی بوده است که سبب شده است اعراب به آنها عجم و ترکها تات نام دهند و هر دو در معنی هب معنای کسی که زبانش گنگ و نارساست.
در حقیقت با ایجاد تصورات نادرست ملی ناشی از تبلیغات در عصر پهلوی است که سه مفهوم مجزا امروزه در نظر شهروندان ایران یکی پنداشته شده و به وجود قومیتی تاریخی به نام فارس معتقد گردیده اند. این سه مفهوم مجزا عبارتند از : جغرافیای ایالت فارس ، زبان دری ، تاتها یا عجمهایی که زبانی متفرق دارند.
کافی است در مورد زبانهای مناطق مختلف ایران تحقیقاتی انجام دهید تا بفهمید که زبان فارسی در این کشور ریشه های تاریخی با منشا قومیتی ندارد.
در سایه همین نگرش است که توهمات تاریخی کوروش و هخامنشی پذیرش عام یافته است و نیز ترکها که خود ناشر این زبان بوده اند اینک بیگانه و مهاجر پنداشته شوند. حتی در بعضی موارد به صورت معکوس قضاوت شده و ترکی وارداتی تصور می شود . در حالی که این زبان دری است که وارداتی است و ترکها اتفاقا در شهرهای بزرگ ایران نظیر تهران ، اصفهان ، یزد ، شیراز ، کرمان ، مشهد و غیره آسیمیله شده اند و زبانشان زبان دیوانی ای شده است که خود مروج آن بوده اند.