فکر عوامانه اعتقاد قلبی به

می شود، آن بحث دیگری است. ولی من که نقش توده را در پیروزی یا شکست هر جنبشی باور دارم و مانند جناب ائلیار به قضا و قدر اعتقادی ندارم، معتقدم اگر مجموعه این "من"ها به نتیجه کار خودشان آگاه بودند، به خیابان نمی‌آمدند و آنوقت بر گردن جناب ائلیار است که بفرماید انقلاب ارتجاعی 57 با کدام نیروی خیابانی به پیروزی می رسید. در مورد ایران من معتقدم رژیم شاه هزاران برابر این رژیم اصلاح پذیر بود، امری که انقلاب اسلامی را به یکی از احمقانه ترین کارهای بشر در تاریخ حیاتش تبدیل می کند. در برابر کسانی را داریم که هنوز هم بعد از گذشت 37 سال و دیدن فرجام آن جنبش ارتجاعی معتقدند که همه این بلاهای خانمانسوزی که بر سر ملت ایران نازل شد، به سقوط شاه می ارزید، زیرا مسئله آنها کینه و نفرت کور است و نه سرنوشت مردم. آنها از اینکه شاه حکومت دستنشانده و اجیرشده بیگانه را در آذربایجان سرکوب و سرنگون کرده و یا آدمکشان سیاسی را که خودشان را مجاهد یا فدائی خلق می نامیدند و هنری جز کشتن پاسیبان بینوا و سرباز بدبخت و دزدی از بانکها نداشتند، به زندان انداخته، ناراحتند و از سرنگونی او دلشان خنک شده است، گو اینکه این سرنگونی به قیمت فلاکت دو سوم همان خلق قهرمان انجام شده است. نفرت کور و کینه شتری مانع می شود که این رفقا دریابند اگر پیشه وری هم بجای شاه بود، نه یک حکومت دستنشانده و اجیر شده را در درون مرزهایش تحمل می کرد و نه مشتی بمبگذار مسلسل بدست آدمکش را. هیچ رژیمی در هیچ جای دنیا تحمل چنین پدیده هایی را ندارد و نه بهانه خنده دار و بچگانه "شاه همه راههای دیگر را بسته بود" و نه حتی جنایات خود شاه توجیهگر جنایات فدائیان و مجاهدین و وطنفروشیهای حزب توده نیست. در اینجاست که من باز هم از این مدعیان می پرسم، اگر چه می دانم که شهامت پاسخگویی ندارند: کدام یک از دشمنان شاه می تواند ادعا کند که از او دموکراتتر و آزادیخواهتر بود؟