تز جدیدی که آ.ائلیار در مورد
آ. ائلیار
تز جدیدی که آ.ائلیار در مورد جنبش آذربایجان و کردستان دارد این است که «کرد و ترک» مسئله یشان چه استقلال باشد و چه فدرالیسم می توانند از مبارزات متقابل حمایت کنند.
توضیح کوتاه این تز نوین چنین است. امیدوارم سر فرصت این موضوع را در یک مقاله مطرح کنم:
«سیاست حق انتخاب دو مردم» : صرف نظر از اینکه مسئله «استقلال باشد یا فدرال»، لازم است
«در پای صندوقهای رای» مردم ساکن آذربایجان از «کرد و ترک»- در مناطق دو ملیتی- انتخاب کنند «میخواهند خود مختاری مشترک داشته باشند یا به آذربایجان یا به کردستان بپیوندند»؟
یعنی مناطق دو ملیتی انتخاب کنند که :
-خودمختاری مشترک «ترک - کرد» در داخل آذربایجان میخواهند؟ یا
-میخواهند بدون خواست خودمختاری جز آذربایجان باشند؟
- یا میخواهند جز کردستان باشند؟
-------
«سیاست انتخاب خود مردم مناطق چند ملیتی» در هر شرایطی - سیاستی انسانی است. با اینکه ممکن است به زیان قدرت آذربایجان یا کردستان باشد. اما در هر حالتی سیاست «صلح و مسالمت و دوستی و انسانی» ست. سیاستی ست که صدمه جانی به انسانها ندارد.
و اشک غم برگونه ی هیچ کودکی نمی نشاند. و این اشک معیار سیاست درست و نادرست است.
-----
فکر میکنم بر پایه ی این سیاست، «کرد و ترک» در هر شرایطی می توانند سیاست «دوستی و همبستگی و حمایت از مبارزات» یکدیگر را پیش برند «چه برای ایران فدرال و چه برای استقلال و جدایی».
----
اما اینکه مسئله جدایی و استقلال در شرایط فعلی سودمند است یا قابل تحقق و یا زیان آور چیز دیگری ست که به آن نمی پردازم. در مقالاتم به قدر لازم نوشته ام.
----
تز یاد شده یک گام تئوریک است در حل «مشکل ارضی» بین ترک و ترک در ایران.
اگر این نظریه قبول طرفین واقع شود می تواند راه حمایت متقابل را باز کند. پیروزی ما به حمایت متقابل بستگی دارد.
«در پای صندوقهای رای» مردم ساکن آذربایجان از «کرد و ترک»- در مناطق دو ملیتی- انتخاب کنند «میخواهند خود مختاری مشترک داشته باشند یا به آذربایجان یا به کردستان بپیوندند»؟
یعنی مناطق دو ملیتی انتخاب کنند که :
-خودمختاری مشترک «ترک - کرد» در داخل آذربایجان میخواهند؟ یا
-میخواهند بدون خواست خودمختاری جز آذربایجان باشند؟
- یا میخواهند جز کردستان باشند؟
-------
«سیاست انتخاب خود مردم مناطق چند ملیتی» در هر شرایطی - سیاستی انسانی است. با اینکه ممکن است به زیان قدرت آذربایجان یا کردستان باشد. اما در هر حالتی سیاست «صلح و مسالمت و دوستی و انسانی» ست. سیاستی ست که صدمه جانی به انسانها ندارد.
و اشک غم برگونه ی هیچ کودکی نمی نشاند. و این اشک معیار سیاست درست و نادرست است.
-----
فکر میکنم بر پایه ی این سیاست، «کرد و ترک» در هر شرایطی می توانند سیاست «دوستی و همبستگی و حمایت از مبارزات» یکدیگر را پیش برند «چه برای ایران فدرال و چه برای استقلال و جدایی».
----
اما اینکه مسئله جدایی و استقلال در شرایط فعلی سودمند است یا قابل تحقق و یا زیان آور چیز دیگری ست که به آن نمی پردازم. در مقالاتم به قدر لازم نوشته ام.
----
تز یاد شده یک گام تئوریک است در حل «مشکل ارضی» بین ترک و ترک در ایران.
اگر این نظریه قبول طرفین واقع شود می تواند راه حمایت متقابل را باز کند. پیروزی ما به حمایت متقابل بستگی دارد.