ادامه کامنت پیشین...
آقای سنجری گرامی، شما در مقاله خودتان آمار مشخص ارائه می‌دهید و می‌نویسید: "از هر ده رسانه ی خارج کشور، نُه تا و نصفی آن در اختیار شما و دوستان شماست"
این می‌شود 95 درصد رسانه‌های خارج کشور. ولی تنها نام چند سایت را می‌آورید. وقتی از شما راجع به این آمار می‌پرسم، پاسخ می‌دهید: "از جمله اشتغالات من ( برای آنکه در نوشته‌هایم حرف بی‌ربط نزنم) گشتن در سامانه های اینترنتی فارسی زبان و جمع آوری اطلاعات است. آنچه در همین مقاله نوشتم ، بلوف نبود. بلکه ناشی از همین رَصَد کردن ها ، در سامانه های اینترنتی بود." ولی بلافاصله می‌گویید: "هیچ‌کس نمی‌تواند درصدی در این مورد ارائه دهد.چنین تقاضایی به معنی این است که من علم غیب بدانم."
آقای سنجری گرامی، لطفا به من توضیح دهید اگر این ادعای شما بلوف نیست و اگر شما علم غیب ندارید و اگر هیچ کس نمی‌تواند این درصد را مشخص کند، پس رقم
آقای سنجری گرامی، من مسؤل نوشته‌ها و اعمال خودم هستم و دیگران هم مسؤل نوشته‌ها و اعمال خودشان. این یک اصل ساده دنیای مدنی است. اینکه فلان سایت و فلان کس چه می‌کند، ربطی به من ندارد. شما در این موارد می‌توانید مقاله بنویسید یا با خود آنها وارد بحث بشوید.
بخشی از مقاله شما در رابطه با بنگاه سخن‌پراکنی بی بی سی است. و در مذمت برنامه پرگار با شرکت آن سه نفر. این درست است، شما حق دارید، شما در هیچ جایی صراحتا نگفته‌اید که کار بی بی سی به نفع حاکمیت ملی ایران است. ولی وقتی از برنامه بی بی سی با شرکت آقای امیرخسروی تعریف می کنید، برداشت من چنین مشود که نوشتم. ولی پرسش این است که چرا وقتی برنامه این بنگاه سخن‌پراکنی در رابطه با مسائل تبعیض‌های ملی قومی با شرکت فعالین این عرصه است، کار بی بی سی علیه حاکمیت ملی ایران است و اعتراض می‌شود ولی زمانی که نوبت به مخالفین وجود این تبعیض‌ها می‌رسد، کسی اعتراض نمی‌کند و صدایش درنمی‌آید؟ چرا شما سکوت می‌کنید؟
شما از من می‌خواهید سؤالات دیگرم را مطرح کنم!!! وقتی سؤالات بی‌پاسخ می‌مانند و پاسخ دهنده به حاشیه می‌پردازد، من دیگر چه سؤالی می‌توانم از او بکنم؟
تلاش خواهم کرد در کامنتهای بعدی به مقاله شما بپردازم.
شادکام و تندرست باشید.