کسانی که بر سیاست ««یک ملت-یک
آ. ائلیار
کسانی که بر سیاست ««یک ملت-یک دولت-یک زبان » تکیه دارند و بر «تمامیت ارضی» بدون « اتحاد داوطلبانه» تأکید میکنند و عملا از نوعی «قدرت متمرکز» حمایت میکنند و فدرالیسم را مستقیم یا غیر مستقیم تجزیه طلبی قلمداد میکنند، کلیت سیاست شان در این مورد با سیاست شاه و شیخ یکی ست.
مهم نیست که با بهانه مهاجر یا غیر عملی بودن یا زبان رسمی و غیر رسمی و... آموزش به زبان مادری را «رد» میکنند ، مهم اینست که سیاست یکسان سازی دو رژیم تبعیض گر را ادامه میدهند و ماهیتشان فرقی با هم ندارند.
اینان یک سیاست ارتجاعی را پیش می برند و جزو مرتجعان سیاسی ارزیابی میشوند. سنجری و انصاف و مانندهاشان در این ردیف قرار دارند.
سیاست مترقی کنونی راه حلِ: «مشکل قدرت در ایران - و مسئله ی تبعیض اتنیکی» را در «سیستم فدرالیسم» و «اتحاد داوطلبانه »می جوید .
مرتجعین که حامیان سیاستهای عقب مانده و آزمایش شده اند به هیچ بهانه ای نمی توانند آموزش به زبان مادری را نفی کنند.
سیاست مترقی مذکور «استقلال طلبی» را یک مسئله حقوقی میداند و «حق آزادی» آنان را جزو «آزادیهای احزاب و تسکلها » به حساب میاورد ؛ و وجودشان را به رسمیت می شناسد.
ترقی خواهی معیار دارد. بدون ترازو نیست. هر حرکتی که معیارهای «فدرالیسم-اتحاد داوطلبانه- حق آزادی استقلال طلبان » را به هر بهانه ای رد کند جزو مرتجعین سیاسی قرار میگیرد. مهم نیست که در گذشته چه بوده و چه ادعایی دارد. شاقول ترقی خواهی هر حرکتی را می سنجد.
سیاست مترقی مذکور «استقلال طلبی» را یک مسئله حقوقی میداند و «حق آزادی» آنان را جزو «آزادیهای احزاب و تسکلها » به حساب میاورد ؛ و وجودشان را به رسمیت می شناسد.
ترقی خواهی معیار دارد. بدون ترازو نیست. هر حرکتی که معیارهای «فدرالیسم-اتحاد داوطلبانه- حق آزادی استقلال طلبان » را به هر بهانه ای رد کند جزو مرتجعین سیاسی قرار میگیرد. مهم نیست که در گذشته چه بوده و چه ادعایی دارد. شاقول ترقی خواهی هر حرکتی را می سنجد.