دوستان گرامی،
1- من نگرانی شما را به خاطر آذربایجان خوب درک میکنم. چه در زمینه ی «امنیت» و چه در زمینه «ارضی».
و به شما حق میدهم که نگران باشید.
اما سیاست ماورای این نگرانی هاست. چرا که از همین نکات باید راهی برای «پیروزی ستمکشان و تبعیضدیدگان» بگشاید. ما حق نداریم در چاله «نگرانیها» گیر کنیم و از پنجره ی آن به همه چیز نگاه کنیم. اشتراتژی درست راه پیروزی را نشان میدهد:
من در مقالات مختلف مسایل «انقلاب-آذربایجان، استراتژی » راتوضیح داده ام.
2- سازمانهای مسلح کرد میتوانند برای ما آذربایجانیها خطر «امنیتی و ارضی» داشته باشند. و قتی که سیاست استراتژیک ما نادرست باشد. اما وقتی این سیاست درست باشد نه تنها خطر آنها رفع میشود بل وجودشان «کمکی» میشود به امنیت ما.
ما این سیاست درست را از پیشه وری آموخته ایم: تبعیض دیدگان جز «سیاست دوستی و همبستگی متقابل» چاره ای ندارند.
3- نباید نگران عدم ارتش خلقی خود برای دفاع باشیم در شرایط مناسب در کمترین مدت می توان «ارتش خلقی» خود را تشکیل داد. «پادگانهای آذربایجان و جوانان آن » انبار سلاح و نیروی آذربایجان است. زمان گذشته نیست. هیچ نیرویی نمی تواند کوچکترین خطری برای امنیت مردم آذربایجان تولید کند.
4- ما باید «سیاست تأمین امنیت متقابل» را پیش ببریم. نه کسی حق دارد امنیت ما را تهدید کند و نه امنیت کرد را. وحشت حکومتها و نیروهای ارتجاعی از این سیاست است.
5- ما به دنبال پیروزی هر دو خلق در کسب حق خود هستیم. «سیاست آذربایجان و کردستان متحد» باید تحقق یابد.
6- در ترکیه و ایران ؛ طرفین -کردها و دولتها- باید «سیاست فعالیت مدنی سیاسی» را پیش ببرند. اختناق ، حملات نظامی، به کشتار منجر شده و میشود که قابل دفاع نیست.
7- در ترکیه «سیاست آتش بس و صلح، برگشت به مذاکرات » لازم است پیش گرفته شود.