در این بین تکبیر گفتنهای به

اینها چیزهایی بودند که من می خواستم بگویم. این حرفهایی که به من نسبت داده اید ربطی به نظرات من ندارند. ولی یک نگاهی کردم و حیفم آمد همین جور بی تفاوت از کنارشان رد شوم. نوشته اید:
"اگر همین ترکیه، چراغ سبزی به ترکان روسیه بدهد، از طریق میلیونها ترک جنگ داخلی آنجا را بهم میریزد. اگرهمین ترکیه چراغ سبزی به چهل میلیون ترکهای ایران بدهد، دیگر ایرانی وجود نخواهد داشت."
می شود لطفا یک محبتی بکنید و فقط از جانب خودتان صحبت بفرمایید نه از جانب ترکهای ایران و بدتر از آن از جانب ترکهای روسیه؟ ضمنا آدم را یاد آنها می اندازید که در نمازهای جماعت هوار می کشند: وای اگر خامنه ای حکم جهادم دهد – ارتش دنیا نتواند که جوابم دهد. فرقتان این است که این افراد حداقل از جانب خودشان صحبت می کنند نه از جانب چند میلیون آدم.
"اگر همین ترکیه از پیمان ناتو خارج و در کنار روسیه و چین قرار بگیرد، آنوقت توازن قوا در منظقه بکلی بهم خواهد ریخت، که این را هم رهبران اروپا میدانند، هم رهبران آمریکا."
آقاجان، ترکیه چند سال است که می خواهد یک سیستم دفاع ضد موشکی از چین بخرد، ناتو نمی گذارد! مگر سر خود است که همین جوری از ناتو خارج شود؟ شما جدا چه دنیایی دارید برای خودتان!
"این موضوع را هم آقای پوتین میداند، هم آقای اوباما میداند، هم خانم آنگلا مرکل و.."
اسم این مرکل را که آوردید، یاد یک چیزی افتادم. جامعه آلمان جامعه ایست که دموکراسی در آن نهادینه شده است. مثلا مرکل دست راستی و سیگمار گابریل دست چپی، خیلی راحت و بدون بازیهای خونین به سبک اردوغان ائتلاف تشکیل می دهند و ائتلافشان هم به پیش می رود. اما همین جامعه را افزایش قدرت نهادهای امنیتی تهدید می کند و امثال آسانژ را به واکنش وا میدارد. آن وقت امثال شما نشسته اید و پا روی پا می اندازید و راجع به روئین تن بودن دولت – ملت آتاتورک لغز می خوانید. خوش به حالتان!
ضمنا، منبعد اگر راجع به نظرات من ننویسید و از پیش خود چیزهای بی ربطی به من نسبت بدهید، از جواب دادن معذورم. کوسورا باکما افندی! (یعنی عذر می خواهم افندی).