دوستان گرامی،

مبارزه ی مسلحانه باتلاقی ست که آدم هرچه بیشتر در آن بماند بیشتر فرو میرود. کردها درترکیه بعد از 30-40 هزار کشته به نتیجه رسیدند که به قول اوجالان «باید سلاحها را دفن کرد». اما متأسفانه « نتوانستند قانون عدم پیگرد را بدست آورند» و سرانجام هم مذاکرات شکست خورد. که به زیان هر دو طرف است. بنا برین ترک سلاح و بازگشت به زندگی مدنی مشکل دو طرف و مردمان مختلف است. بهر طریقی باید تحقق یابد. «صلح و بازگشت به مدنیت» استراتژی ست نباید و نمی توان آنرا به خاطر تاکتیکهای غلط طرفین زیر پا نهاد. مثلا عدم حفظ امنیت یاری رسانان به کوبانی یا ترور دو نظامی ترک و یا مانند اینها.

- راه چاره باز گشت و حفظ و ادامه ی استراتژی صلح و مدنیت است. اعمال انحرافی و اشتباهی و تاکتیکی نباید اصل را نفی کند.
طرفی که با فرع غلط اصل درست را نفی میکند به زیان خود و مردم عمل می نماید.

- حرکات ماجرا جویانه ی گروههای مسلح کردها که از ناسیونالیسم سرچشمه میگیرد از عوامل شکست حرکت آنهاست. از جمله در رابطه با ترکمنها. کردها وقتی موفق اند که رضایت ترکمنها را فراهم کنند. با سیاست غلط نمی توان به هدف انسانی رسید.
- مشکل در عدم درک «تطابق وسیله و هدف انسانی» ست. هدف وسیله را توجیه نمی کند. هدف انسانی لازمه اش وسیله ی انسانی ست. ولی در جهان سیاست عمدتا با فرمول ماکیاولی که برای هدف هر وسیله ای را لازم میداند عمل میکنند. سیاست گروههای مسلح کردها هم در برخی حرکات بر این اصل نادرست استوار است. از جمله ترور دو نظامی. که بعدا به عهده نگرفتند.

دید من در سیاست پیرامون آذربایجان آن ست که «هدف انسانی - و وسیله - باید مطابقت داشته باشند.»
و راحتی انسانها اصل است.